Test: Yamaha WR450F

Een van de grootste pluspunten blijkt toch wel het vernieuwde injectieblok. Wat loopt dat blok fantastisch zeg. Hij is enorm sterk van onderuit, waardoor je bij lage snelheden al in hogere versnellingen kunt rijden. Dat maakt het gemakkelijker om hem door moeilijke passages te laten lopen, hij reageert dan door de hogere overbrenging minder fel op het gas en als de snelheid toeneemt, hoef je niet meteen te schakelen. Op de rechte paden blijkt dat het blok desondanks toch enorm ver doortrekt. Wat een kanon. Het mooiste is als je kuilen tegenkomt. Vroeger, toen ik een oude XL500 had, moest ik voor elke oneffenheid serieus afremmen. Voor kleine hobbels en kuilen hoeft dat nu niet meer. Met veerwegen van 300 mm (voor) en 305 mm (achter) kun je over de meeste hobbels vol gas doorbrullen. En kom je een echte kuil tegen, dan geef je een ruk aan het gas. De voorzijde van de WR stijgt dan op met het gemak van ultralight vliegtuigje. Je toucheert dan hoogstens met het achterwiel de rand van de kuil. Geweldig! Ook als we in een zandgroeve gaan spelen blijkt de WR een leuke speelkameraad. Ik zie anderen tegen een steile helling een kuil uit rijden en daarbij een aardige sprong maken. Zou ik het durven? Nee, maar ik doe het toch. De WR rijdt daarbij volgas in de twee tegen de steile wand aan, zonder dat de vering doorslaat. Boven aan de rand stijgt het voorwiel op, maar als het gas loslaat op het moment dat het achterwiel daar is, maakt hij een mooie boog en landt op twee wielen. Het is net of ik het kan…

Benzine

Na het speelkwartier in de groeve zoeken we de bospaden weer op, maar het duurt niet lang voor mijn benzinelampje gaat branden. Dan heb je nog twee liter. De voorrijder moet de route onderbreken en voor mij een tankstation op zijn GPS zoeken, waar we allemaal gaan tanken, al na 70 km. Er gaat een liter of zes in, de geplande tankstop was 20 km verder. Had ik waarschijnlijk niet gehaald met deze tankinhoud, die kleiner is dan die van mijn medereizigers. Nu is 7,2 liter ruim voldoende als je aan een enduro-wedstrijd meedoet, waar je op een rondje van 60 km tussen twee proeven iemand met een jerrycan kunt neerzetten. Voor avontuurlijke reizen is het gewoon te weinig.Dat heb ik vorig jaar gemerkt met een Suzuki - met nog een liter minder tankinhoud - die ik 5 km heb moeten duwen. Dat wordt me nu gelukkig bespaard. De voorrijder belooft hierna een extra tankstop in te lassen, zodat ik ook zonder problemen weer terug kan rijden naar het hotel. Daar ga ik nog even met de vering aan de slag. Die is een stukje stugger geworden ten opzichte van de oude WR. Dat is vast fantastisch als je Plekkenpol heet en vol gas voor de overwinning in het NK, EK of de GP van Busloo wilt gaan. Maar ondergetekende heeft niet de skills, niet de spieren, noch de conditie waarover dit soort heren beschikt. En dan is het op den duur toch vermoeiend als je elke hobbel zo goed voelt. Ook heb ik het idee dat de voorvering af en toe wat opwipt na een hobbel. Oftwel, de voorvering krijgt van mij wat meer uitgaande demping, achter zet ik zowel de in- als de uitgaande demping een paar klikjes lichter.

Modder…

Met de nieuwe afstelling ben ik weer een stukje dichter bij mijn ideaal gekomen, zo blijkt als ik de volgende ochtend met een stel ATV-rijders op pad ga. De snelheid ligt daarbij iets lager, de stuiffactor een stuk hoger. De WR450F is door de afstellingen iets rustiger geworden, zo blijkt. Hij wipt voor niet meer op en geeft achter de klappen wat minder door, waardoor mijn inmiddels van spierpijn doordrongen bi- tri- en andere cepsen worden ontzien. Voor mijn gevoel is hij nog altijd iets stugger dan mijn eigen KTM EXC450, maar eigenlijk vind ik het wel prettig. De machine voelt zo lekker stabiel en ik voel goed wat er onder de Metzelers gebeurt. En dat is nogal wat, vooral als we langs een riviertje brullen. Ik zie de ATV’s een voor een wegzakken en vast komen te zitten. Ik wacht, haal diep adem en geef gas. Ik ga direct naar de tweede versnelling en houdt gas. De WR brult door de modder en lijkt het probleemloos te halen, waarbij hij ondanks het gebrek aan grip strak op de einder afschiet. Tot ik van het gas moet voor een van de ATV’s. Daarna pakt hij weer op, maar ik voel dat de motor harder moet werken om de snelheid terug te krijgen. Hij begint te grommen en terwijl de modder hoog opspat, krijg ik langzaam weer vaste grond onder de voeten. Geweldig, wat is dat een krachtpatser. Al is het nu meer een moddermonster. Dus rijd ik na de rit even langs een hogedrukspuit om de WR weer schoon te blazen. Het duurt niet lang of de motor is weer in showroomconditie, hoewel het wel lastig is om de modder achter de kunststof motorbeschermplaat uit te spoelen. Een snelsluitinkje was daar wellicht op zijn plaats geweest. Zoals ook het luchtfilter heel gemakkelijk te vervangen is. Dat zit achter een scharnierende klep en is er zonder gereedschap in een mum uit te wippen. En dat is hard nodig ook, want het ding ziet eruit als een zandtaart. Helaas heb ik er geen bij me, dus dat zal Henk bij Yamaha zelf moeten doen… Sorry Henk!