Multitest: Daytona 675R vs 848EVO vs GSX-R750

Zien er best onschuldig uit, zo

Wijk bij Duurstede, Nederland - Kijkend naar buiten miezert het, origineel Hollands weer. Buienradar geeft echter aan dat het op de plaats van bestemming droog is. Snel opstappen dus en weg van de regen. Onderweg naar Duitsland wordt de lucht steeds donkerder en de druppels dikker. Hoe dichter we in de buurt komen van het volgens Buienradar droge gebied hoe meer de kranen worden opengezet. Op het bepaald niet zoab asfalt in Duitsland staat zo’n 10 centimer water. Blij dat ik op de Soes zit met de z’n Bridgestone BT-016’s in plaats van de Supercorsa’s van de Triumph en de Ducati. Op het moment dat de Suzuki een ware hekgolf begint te krijgen besluit de hoofdredacteur dat dit wel een mooi moment is om de motoren te wisselen. Shit. Het enige dat ik wil is zo snel mogelijk naar het hotel, droog pak en bier.

Maar goed, ons doel is testen, weer of geen weer, dus dat is wat we doen. Ik neem plaats op de 848 en mijn net iets te strakke regenpak laat merken het niet eens te zijn met de nieuwe zithouding. Welkom op de atletiekclub. Rekken en strekken is het motto van de Ducati. Vooral als je net gewend bent geraakt aan de relatief comfortabele Suzuki. Het zitje staat hoog. De clip-ons niet eens zo heel diep, maar wel erg ver naar voren. Bij Ducati is er één houding mogelijk. Gebogen over de tank, helm achter het ruitje en raggen maar. Vast heel leuk op een zonnige dag op een verlaten en van strak asfalt voorziene bochtenspaghetti. Maar gedurende een niet aflatende moesson, in een te strak regenpak en met verkleumde ledenmaten heeft het een comfortgehalte als een verblijf in Guantanamo Bay.

Het volgende half uur blijft alles zoals het is. De autobahn is recht, druk en vooral heel nat. Het enige dat veranderd is het gevoel in mijn lichaam, dat neemt elke kilometer af, afgezien van de naalden in mijn ledematen. Leuk is anders. Omdat we de motoren in gelijke omstandigheden willen testen besluiten we tot een laatste wissel voordat ons stuk Autobahn ophoudt. Met grote vrees stap ik op de Triumph. Nog nooit op een 675 gereden en als ik de verhalen en testen mag geloven van eenzelfde laken een pak. Doelgericht, hardcore en vooral niet comfortabel. Verbazing is dan ook mijn deel als ik het laatste stuk autobahn oprij met de Brit. Ok, de clip ons zitten diep, maar niet té diep. Het zitje is hoog, maar niet té hoog. ‘Wat rijdt dit… fucking lekker’ is mijn eerste gedachte. Waar de Suzuki koning is op het gebied van comfort, maar tegelijkertijd je benen in een wel hele vreemde hoek dwingt is de zithouding van de Triumph racegericht, maar absoluut niet oncomfortabel. Maar dan ook echt niet! De houding is gefocused, maar door het smalle en hoge ontwerp kunnen de voetsteuntjes relatief laag worden geplaatst. De clip-ons zitten diep, maar relatief dicht bij je lichaam waardoor je veel bewegingsvrijheid hebt. M’n regenpak zit opeens helemaal niet zo strak en ik besef me weer dat ik motor rijdt, omdat ik het leuk vind. Nog steeds rijden we op de wildwaterautobahn echt genieten zit er helaas nog niet in. Maar morgen zal het beter zijn, toch?

"Waar het groen is, valt veel regen," zei opa vroeger al. Groener als dit kan het niet meer worden...