Test: MV Agusta F4 1078 312RR

Nu zouden we kunnen beginnen met het alom bekende verhaal van 37 wereldtitels en 270 GP overwinningen, maar dat doen we ditmaal niet. Net als dat we het er ditmaal niet over zullen hebben dat de fiets werd ontworpen door Massimo Tamburini, die zich daarmee na de Ducati 916 voor de tweede keer onsterfelijk had gemaakt. Nee, niets van dat. Been there, got the t-shirt. Ditmaal wilden we het eens over heel iets anders hebben. Bijvoorbeeld, hoeveel er is veranderd sinds onze laatste kennismaking met de F4 1000 in het Duitse Eifelgebied alweer bijna vier jaar geleden. Al snel het handelskenmerk van MV Agusta, het strakke kontje (wat in de loop der jaren wel wat boller is geworden) met de vier prachtige orgelpijpen. En niet alleen qua ontwikkeling van de MV Agusta, maar misschien nog meer in het Duitse Eifelgebied zelf. Onder druk van –groene- politici zijn op steeds meer wegen snelheidsbeperkingen van 70km/u van toepassing, daarnaast zijn mooie stuurwegen ’s weekends tot verboden gebied voor motorrijders verklaard en wordt door de locale Polizei intensief op snelheid gecontroleerd, iets wat Vincent enkele jaren geleden nog pijnlijk duidelijk was geworden.

Terwijl de Duitse overheid er dus alles aan gelegen is de snelheid juist naar beneden te brengen, deed het afgelopen jaar door Harley-Davidson overgenomen (en inmiddels, dankzij de wereldwijde economische crisis en dientengevolge sterk teruggelopen verkopen van het Amerikaanse motormerk weer te koop staande) in Varese gevestigde MV Agusta precies het tegenovergestelde. Na met de lancering van de F4 1000 in 2004 de gevestigde orde een gevoelige tik te hebben uitgedeeld ging het roemruchte merk in 2007 een stap verder met de lancering van de F4 312RR (waarbij het getal 312 voor de échte maximum snelheid van de motor stond), een jaar later gevolgd door de F4 1078 312RR die met een geclaimd vermogen van 190 Pk meteen de geschiedenis in ging als de krachtigste productiefiets ter wereld op dat moment.

Met de F4 1078 richting Duitse Eifelgebied was op voorhand dan ook meer als Russisch roulette, met dat verschil dat bij dát spel slechts één kogel in de kamer wordt gedaan. Tel daarbij op dat ik nog steeds niet hersteld ben van de inmiddels negen operaties aan mijn Sinus Pilonidalis en je hebt alle ingrediënten in huis voor een op z’n zachtst gezegd zeer innoverend weekend. Het was dan ook pas na stevig aandringen van mijn (schoon)familie dat ik me had laten overhalen tot deze voor mij zeer uitdagende trip. Onder het motto “niet geschoten is altijd mis” had men mij weten te overtuigen van het nut van deze trip. Niet alleen was het een uitgesproken kans om een MV Agusta F4 1078 312RR stevig aan de tand te voelen, daarnaast was het een mooie gelegenheid om te zien in hoeverre mijn herstel progressie had gemaakt, of niet natuurlijk.

Nu waren we dit weekend in gezelschap van een lokale motorrijdende vriendenclub, maar mijn hoop dat deze door mannen op leeftijd geleide motorgroep het wat rustiger aan zou doen verdween sneller dan de spaartegoeden van de DSB bank, zodra de reis werd aanvaard. Nu zijn we bij Motorfreaks wel gewend om van dik hout vette planken te zagen, maar om binnen een half uur na vertrek door een politieagent in burger bijna van de motor te worden gerukt was zelfs ons nog niet eerder overkomen. Hemelsbreed amper 20 kilometer van huis en dan al de weg worden geblokkeerd, mijn God… Hoe moet dit straks gaan, eenmaal de grens met Duitsland gepasseerd. De agent in kwestie is behoorlijk over de rooie, maar – gelukkig voor ons – waren de boosdoeners al met de noorderzon verdwenen en had de beste man geen legitieme zaak tegen ons, waarna – weliswaar in iets vriendelijker tempo – wij onze weg konden vervolgen.