Rij-impressie: Triumph Thruxton 900

Het intro van dit artikel zou de indruk kunnen wekken dat de Thruxton 900 weinig meer is dan een opgepoetste Bonneville. Dat is niet het geval merkten we, toen we beide motorfietsen op dezelfde dag de sporen mochten geven. Hoewel de Bonneville aan de wieg van dit model stond, lijken de rij-eigenschappen van deze twee Triumphs evenveel op elkaar als die van een Opel Astra"tje en een Golf GTI.

Pittig en soepel
Het begint al bij de zithouding: sportief, enigszins voorover gebogen maar niet oncomfortabel. De parallel-twin laat meteen zien waar hij toe in staat is. Vanaf 2000 toeren pakt het blok al soepel op, zonder te hikken of te verslikken. Zonder merkbare dip blijft de Thruxton 900 flink accelereren totdat de toerenteller het rode gebied bereikt.

Parallel-twin
Trillen doet een parallel-twin van nature. Dat hoort ook zo en vormt een deel van de beleving. Zolang je het gebied tussen 5000 en 6000 toeren vermijdt merk je daar weinig van, maar probeer je wel in dit gebied te cruisen dan beginnen die trillingen al snel hun tol te eisen. Een licht doof gevoel maakt zich meester van de handen en je armen en op een zeker moment ben je blij dat je er even af mag. Niet iedereen heeft daar even veel last van; twee andere redacteuren van de gedrukte media vonden het erg meevallen en hadden er geen klachten over.

Stuurgedrag
Dat er flink gesleuteld is aan het rijwielgedeelte en de zithouding is goed te merken. Een Bonneville is al makkelijk te sturen, maar de Thruxton 900 doet daar nog een schepje bovenop. Geen enkel moment heb je het gevoel dat je hard moet werken, ook niet op de bochtigste dijkweggetjes die we tijdens onze rit voorgeschoteld kregen. Klasse!