Gisteren nog was Michael Rutter uit de eindrangschikking van de Lightweight Classic TT geschrapt, nadat de technische controle had uitgewezen dat zijn Red Fox Grinta Racing machine niet conform het reglement was geweest. Hierdoor was Ian Lougher doorgeschoven naar de tweede plaats en was de derde en laatste podiumplaats naar Ivan Lintin gegaan.

Doordat de Junior Classic TT met een dag was vertraagd had de wedstrijdleiding ervoor gekozen de race tot drie ronden te beperken, maar dat leidde meteen tot controversie in de paddock omdat de dorstige meercilinder machines hierdoor in het nadeel zouden zijn, doordat de tweecilinder machines de race zonder pitstop zouden kunnen doen.

Precies zo zou de Junior Classic TT worden beslist. Terwijl Lee Johnston op de MV Agusta aan het eind van de tweede ronde naar binnen moest gaan voor een ‘splash and dash’ knalde Michael Rutter door en schreef daardoor met een voorsprong van tien seconden de derde race van de Classic TT op naam.

Rond het middaguur ging de Junior Classic TT van start en was de eer aan Dan Cooper op de CSC Racing Honda om als eerste te worden gestart. Cooper werd na tien seconden gevolgd door Jamie Coward, die met de 1980 Ted Woof Honda Craven K4 de snelste tijd in de kwalificatie had gezet, op zijn beurt na twintig seconden gevolgd door Michael Rutter in plaats van Michael Dunlop (die zich had teruggetrokken) op de Ripley Land Racing 1972 Honda K4 Drixton reed. 

Jamie Coward was bij Glen Helen nog steeds de eerste op de baan, hoewel de als dertiende gestarte Lee Johnston bij dat eerste meetpunt al drie seconden voorsprong op de coureur uit Gloucestershire had genomen, met Rutter drie seconden achter Coward op de derde plaats. Bij de Ramsey Hairpin was Coward nog steeds de eerste coureur op de baan, maar had Johnston al een voorsprong van acht seconden opgebouwd, op een seconde gevolgd door Rutter op de derde plaats.

Bij de Bungalow had Michael Rutter de tweede plaats overgenomen van Coward, maar was opnieuw tijd verloren aan Johnston, die aan het eind van de eerste ronde zijn voorsprong tot veertien seconden had vergroot. Coward hield zijn derde plaats, voor Dean Harrison en Dominic Herbertson. 

Harrison kwam meteen binnen voor zijn ‘splash and dash’ en viel daardoor een plaats terug. Zijn achterstand op Johnston was door zijn pitstop echter tot 55 seconden gegroeid. Op dat moment reed Alan Oversby een waanzinnige inhaalrace. Na bij Quaterbridge te zijn gestopt om wat aanpassingen aan zijn machine te doen klam hij van een twintigste plaats bij Ballaugh aan het eind van de eerste ronde op naar de zesde plaats.

Bij de tweede doorkomst bij Ballaugh had Coward de tweede plaats weer overgenomen van Rutter, die op zijn beurt weer sneller was in het deel naar de Ramsey Hairpin en daardoor weer tweede in de wedstrijd lag. Bij de Grandstand waren echter alle ogen op Lee Johnson gericht. Met een voorsprong van 25 seconden kwam de Black Eagle Racing MV Agusta coureur binnen voor zijn pitstop, maar de stop bleek met 39 seconden te lang te hebben geduurd, waardoor bij Glen Helen Michael Rutter de nieuwe leider in de race bleek te zijn.

Van de twaalf seconden voorsprong die Rutter bij Glen Helen had gehad had Johnston bij de Bungalow al de helft weer afgesnoept, maar in het laatste deel zette Rutter aan en werd met een racetijd van 1 uur, 6 minuten en 9,267 seconden als winnaar afgevlagd, 10 seconden voor Lee Johnston. Jamie Coward finishte op de derde en laatste podiumplaats, Herbertson en Oversby (die in de laatste ronde Harrison voorbij was gegaan) maakten de top vijf compleet.