Zoeken

Verslag: Supermotoschool Marcel van Drunen

Trappen dat hok

18 april 2018

 

Het blijft lang stil, zo hakt het rondje draaien er wel in. Of anders toch wel de enorme stap die in één oefening gemaakt wordt. Zo vallen de volgende oefeningen ineens een stuk mee. Lijnen kiezen, houding op de motor -overdreven inkantelen, kont naar de buiten/bovenzijde in de bocht, voor op de motor zitten voor de gewichtsverdeling en altijd die voet op de grond houden, op een paar uitzonderingen na-  en dat aan elkaar rijgen. Dan komt de remoefening, op gehoor.
'Kijk en dan doe je dus zo en je hebt het voor elkaar. Simpel zat'. Eh... ja juist ja

'Nee, niks 'ik moet een Tomtom', je moet gewoon rijden. Linksom als het kan'
Men doet het even voor: bijna stationair lopend komt de motor tot stilstand. De eerste pogingen van de cursisten: het blok giert het uit tegen maximale toeren. ‘Gas hélemaal dicht en laten slepen, die achterrem! En já, terug naar eerste versnelling. Geen tweede, eerste. Maakt niet uit hoe hard je gaat, je schakelt gewoon totdat je niet verder kunt. Opschakelen kun je altijd wel weer, maar als je goed afremt heb je die eerste vanzelf nodig. Je wilt het toch goed doen of niet? Trappen dat hok!’ En zo gaat het in goed Brabants door, hoewel het wel met een gepaste glimlach gezegd wordt. Met een bijzonder hese stem die er niet beter op wordt, dat dan weer wel….

Regen

Als het gaat regenen nemen we heel even een pauze, maar dat is meer omdat niemand waterdichte kleding aanheeft dan dat het de cursus zou dwarsbomen. Als eenmaal de hemelsluizen weer sluiten worden we direct weer de baan opgestuurd. ‘Even met z’n allen gaan rijden jongens, dan is het zo weer droog’. Slicks of niet, we zullen rijden. Nog een openbaring voor velen: de hoeveelheid grip die het rubber ook onder deze omstandigheden nog biedt. Wat nou, geen profiel? Profiel is voor mietjes. En hoewel een enkele motor stiekem wel is voorzien van een regenband, maakt het in de praktijk geen moer uit. Dat deed het met die regenband op het droge niet, dat doet het met de slicks op het nat ook niet. Zo lang je maar doet wat er gezegd wordt,
Wat, heeft het geregend dan? Waar dan? 'Ik-doe-het-wel-even-voor'  deel 34

De snelse manier om de baan droog te krijgen is er overheen rijden. Echt waar
al het geleerde netjes toepast – en dan met name het hoofdstuk zithouding en druk op de banden- blijven de banden gewoon hun grip houden. Alleen met aanremmen en uitaccelereren is veel verschil te merken, maar niemand die zich intussen nog druk maakt over een uitbrekend achterwiel. Gewoon gas geven en je gaat vooruit, remmen is als uitgelegd, maar gaat net even wat makkelijker. Komt mooi uit. Niet veel later is het inderdaad alweer bijna droog, op een paar plassen na. Mooi voor de foto, kunnen we daar weer mooi een paar spetters op maken. Intussen maken we nog steeds vorderingen en loopt de cursus meer en meer uit in een soort veredelde vrije training. Leuk voor de cursisten, want tijd in het zadel is toch waar je voor betaalt. Terwijl de rest z’n rondjes maakt, pikken de instructeurs telkens een cursist uit de menigte voor wat persoonlijk advies, een tipje of een trucje. We zijn al lang het niveau van de groepslessen ontgroeid, dus als je even geen tips krijgt, kun je gewoon je rondjes draaien. De progressie is goed te merken, als de verhoudingen merkbaar verschuiven. Wie in de ochtend nog niet vooruit te branden was, rijdt nu als een kogel rond of andersom als het net even niet meezit of iemand z’n rempunt mist. Dat is dan weer het voordeel van dit circuit, als je je vergist rij je hooguit een pilon omver of een stukje door het gras, het gaat nooit levensgevaarlijk hard en obstakels zijn er ook niet echt. Dat is dan weer het voordeel van deze omgeving.