Verslag motocross beginnerscursus Motorcursussen.nl

Soms wordt het met de paplepel ingegoten, soms ook niet. Ik ben van huis uit opgegroeid met toerritjes, achterop bij m’n vader en toen ik zelf ook mocht beginnen was het rijden op de openbare weg en verder niet. Natuurlijk kwam daar wel eens een circuitdagje bij, maar hoe dan ook, náást een verharde weg kwam ik nooit. Omvallen, oprapen, door. SimpelAnderen, misschien uit andere windstreken, zetten hun eerste schreden op asfalt of klinkers pas op het moment dat er een rijbewijs in beeld komt. Met dan al enkele tientallen jaren motorbeheersing achter de kiezen… dat haal je nooit meer in.

En dus was het niet aan mij als er eens een pad onverhard op de route lag, op een enkel uitstapje over een gravelpad na. Met een BMW GS. Heb ooit de V-Strom Adventure gereden en scheet direct peuken. Kortom, crossen is niks voor mij. Tot nu toe. Gaan we eerst even terug naar een ruim half jaar geleden, de Red Bull Knockout. Als verslaggever heen en weer lopend word ik aangesproken. ‘Moet jij niet rijden!?’ “Nou nee. Werk en een chronisch gebrek aan vaardigheid. Jij dan!?” Daar gaat ie dan... het is net een skiklasje‘Volgens mij ga ik drie keer dood, maar wie weet volgend jaar. Maar hee, anders kom je een keer een cursusje volgen?' En die belofte wordt nu eindelijk ingewilligd. Spreker van deze tekst was Stephan Moerkerken, die samen met zijn wederhelft Nikki van der Spek al jarenlang de meest uiteenlopende motorcursussen en rijvaardigheidstrainingen verzorgt. Als trainer bij de politie en rijschoolhoudster zijn ze daar best wel een beetje geschikt voor en het gaat ze intussen prima af. Een cursus motocross is me nog onbekend (want onbewandeld gebied en bij voorbaat dus eng) dus het klinkt best interessant. Laten we dit maar eens doen.

Nou is motocross toch ook iets van ‘dat moet je gewoon doen’ en ‘wat nou, cursus?’ Voor velen is het in de praktijk vaak een kwestie van motor kopen, stuk onverhard zoeken en gas geven. ‘Wat dan ook precies de reden is waarvoor we dit hebben bedacht’, Aldus Dennis, degene die ons vandaag de basics gaat bijbrengen, ‘Je ziet hier dagelijks dingen gebeuren waarvan je denkt ‘als dat maar goed gaat’ en er gebeuren ook heel regelmatig ongelukken die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden als men even de tijd had genomen een paar basics te leren, maar dat is in de praktijk dus zelden het geval. Iedereen kan een motor kopen en de baan op en dat is nou juist het gevaar, je mag best wel even een beetje weten wat je doet’. Vind ik ook, daarom ben ik hier. Kunnen we beginnen?

En tussendoor aanhoren wat de instructeurs te vertellen hebben... bij dertig graden

We beginnen bij absoluut nul. Een stilstaande motor en het benoemen van de verschillen met een wegmotor. En ook de reden waarom die verschillen er zijn. Crossmotoren zijn gemaakt met een doel voor ogen, daarom zien ze er ook allemaal nagenoeg hetzelfde uit. Het gereedschap voor vandaag is zonder uitzondering een 250cc endurofiets, hetzij blauw, hetzij oranje. "Luister, het is dus niet heng heng, maar BRAAAP'. Met gevoél'.‘Ik heb wel eens gemopper gehad over ‘dat is niet echt’, maar dat heeft ook een reden: dat kleine knopje op het stuur. Je moet sommige mensen de kost geven als ze uitgeput met hun laatste krachten de motor hebben opgeraapt en dan ook nog eens moeten trappen… daar schiet je vandaag niks mee op’. En dan gaat de bende van start. Eerst gewoon rondjes rijden op het startvlak, staan, zitten, positie op de motor bepalen en voelen hoe dat is, aanvoelen ‘wat er gebeurt als’ en vriendjes worden met de motor. Geen schokkende zaken, maar wel leerzaam. De manier waarop een crossmotor gript en glijdt is nogal anders dan een wegmotor, dus moet dat afgetast en aangevoeld worden.

Stapje verder: remmen. “Tachtig, negentig procent achter jongens”, aldus Dennis. Compleet wat je niet geleerd hebt bij rijles dus, maar met reden: de motor remt nou eenmaal beter met de achterrem en we gaan ‘m nog eens nodig hebben later. Eigenlijk is alles anders op een losse ondergrond en dus letten we gewoon maar netjes op. Dat zal heus geen kwaad kunnen. Nou is de groep noodzakelijk in tweeën gesplitst zodat altijd een helft kan bijkomen en vocht kan aanvullen terwijl de andere helft druk aan het opletten is. Gevolg hiervan is dat we in sessies werken en die sessies worden telkens in- en uitgeleid door een rondje over de baan. Met opzet omdat dat op dit tempo niet veel meer is dan verder rijden dan de lengte van het startvlak, maar als we later op de dag wél toe zijn aan de uitdagingen die de baan biedt, kennen we alvast de loop van het circuit al en dat voorkomt verrassingen. Best slim.

Doet het zelf ook nog helemaal niet gek, die Dennis