Zoeken

Verslag KTM European Adventure Rally

Offroad ervaring een pre

2 juli 2018

“Jullie rijden de gewone offroad trials, dus niet de Pro,” weet de 57-jarige Joachim Sauer, die al meer dan 30 jaar betrokken is bij KTM en in zijn jonge jaren een succesvol Enduro en Rally rijder was, ons op de vooravond van de KTM Adventure Rally in een zonovergoten Sardinië te vertellen, maar als dit in mijn ogen al redelijk onbegaanbare pad aan het begin van de eerste dag door KTM als ‘gewoon’ wordt gezien snap ik best dat KTM ons niet bij de Pro-jongens heeft ingedeeld en is me meteen duidelijk waarom in de uitnodiging expliciet nog ‘offroad ervaring een pré’ stond vermeld. "Wees gerust, jullie rijden de normale offroad route," klonk het nog bemoedigendNa een succesvolle eerste editie in eigen land Oostenrijk is KTM voor deze tweede editie van de KTM Adventure Rally – of beter gezegd de European Adventure Rally, want elk continent kent z’n eigen Adventure Rally – uitgeweken naar Sardinië, en afgaand op deze eerste trial hebben de Oostenrijkers meteen het niveau flink opgeschroefd. 

Ik bevind me in het gezelschap van twee Duitsers, een Italiaan, een Fransman en nog een Nederlandse collega, als vertegenwoordiger van een select groepje media dat voor dit evenement is uitgenodigd en – in tegenstelling tot de deelnemers – de luxe heeft gehad om rechtstreeks naar Sardinië te vliegen, in plaats van met de motor naar het Italiaanse eiland in de Middellandse zee te rijden. Vooruit, op de Italiaanse collega na, die vanuit Bologna met ‘zijn’ 1290 Super Adventure
Chaos? Wat denk je, 150 man inschrijven in Italië? 

Service van KTM, gratis sleutelen aan je motor. We ontdekten zelfs een omgebouwde 1290 Super Duke
R zelf naar Sardinië is afgereisd. Net als alle 148 deelnemers, die vanuit 24 verschillende landen de trip naar het Italiaanse eiland hebben gemaakt. 

In het basiskamp net buiten ons hotel gearriveerd voor de officiële inschrijving staat voor de servicetruck een bont gezelschap aan KTM’s opgesteld om van vers offroad rubber – als in de Continental TKC 80 – te worden voorzien. Service van KTM dat gedurende het event gratis service aan de deelnemers aanbiedt, ongeacht of het nu gaat om het wisselen van rubber of uitvoeren van reparaties als gevolg van een val of een technisch probleem. Ik mag het de komende drie dagen met een 1290 Super Adventure R doen, maar heb zo wel m’n twijfels. Geen idee of dit de versie is met verlaagd zadel waar ik om had gevraagd, met opstappen ik krijg nog steeds maar nét een voet aan de grond. Nu is dat iets waar ik op straat 5.500 kilometer naar Sardinië, en straks nog eens 5.500 km erbij om weer thuis te komenniet bepaald wakker van lig, maar offroad is het wel zo prettig om te weten dat je te allen tijde je voeten aan de grond kunt zetten.

Dat, in combinatie met het rijklaargewicht van de 1290 Super Adventure R van 240 kilo en mijn niet bepaald super Enduro ervaring doet me afvragen of dit echt wel zo’n goed idee is geweest, zeker als voorrijder Joachim aangeeft dat het lange, zware dag gaat worden, mede ook vanwege het extreem warme weer met felle zon en temperaturen die de 30° ontstijgen. En dat vanwege de aanhoudende droogte de ondergrond weinig grip biedt. De ondergrond is namelijk keihard, met daarover een dun laagje gravel, alsof je op tennisbanen van Roland Garros aan het rijden bent, dat idee. Bijkomend nadeel is de enorme stofontwikkeling, welke bij gebrek aan ook maar een zuchtje wind het zicht tot soms bijna nul reduceert. 


Dit stoffig? Nee joh, dit is nog super goed zicht...

Als na een klein kwartiertje het eerste onverharde pad wordt ingedraaid smelt mijn scepsis echter nog sneller dan de ijskappen op de Noordpool en voel ik me enorm vertrouwd met de dikke Adventure, alsof ‘ie tegen me zegt dat ik me nergens druk om hoef te maken. Natuurlijk is het eerste deel enorm wennen aan de motor en de ondergrond, maar gaat eigenlijk haast als vanzelf en is buiten dat gebrek aan grip van eenzelfde niveau als ik gewend ben van perspresentaties zoals recent de Tiger 1200 XC en de F 850 GS. Dat is echter nog maar het begin. De route van de eerste dag, die volgens Joachim zo’n 170
Als je dan toch valt

Dan altijd voor de lens van de fotograaf...

In de herkansing gaat 't wel goed
kilometer lang en 100% offroad is, wordt al snel een flink stuk pittiger. Het pad gaat dwars door een bosrijk gebied en wordt niet alleen als maar smaller, maar daarbij wordt de ondergrond steeds extremer met losse stenen, rotsblokken en diepe groeven die door honderden jaren erosie zijn ontstaan. Vooral niet focussen op de grond, maar ver vooruitkijken en op het gas de moeilijkste hindernissen nemen gaat me verrassend goed af en is een enorm compliment aan de 1290 Super Adventure R, waarvan de Offroad modus en de souplesse onderin een enorme helpende hand is. 

Maar dan komt het, een smal beekje met keien-ondergrond moet worden genomen, met daarvoor eerst een diepe zandbak met los strandzand en daarachter meteen een rotsachtige klim. En precies hier vindt de fotograaf het wel een goed idee om van eenieder foto’s te gaan maken. Ik neem te weinig afstand tot de man voor mij, waardoor mijn ‘bij twijfel altijd gasgeven’ nu niet opgaat en m’n voorwiel in het losse zand meteen een andere richting kiest en de 1290 netjes op z’n zijkant wordt gelegd. Voor de lens van de fotograaf, dat dan weer wel. Met twee man wordt de Super Adventure weer overeind gezet, waarna ik het in de herkansing wél in een keer red en we de route kunnen vervolgen. 

 

Niet veel later volgt nog een veel pittigere kluif, een rotsblok van naar schatting zeker 70 centimeter hoog ligt als fraaie hindernis in het omhoog slingerende pad, maar nog voor ik me goed en wel heb afgevraagd hoe dit in hemelsnaam te doen heeft de 1290 dit al gefikst, om direct daarna een diep spoor te volgen dat mooi linksaf de struiken ingaat. En ik de 1290 Super Adventure R vijf meter voorbij het rotsblok voor de tweede keer neerleg, Tien kilo zeg je? Man, het lijkt wel alsof je van een Gold Wing op een 125cc overstapt...maar nu aan de andere kant en bij hogere snelheid. 

Eenmaal weer bij de rest van de groep gearriveerd maak ik dankbaar gebruik van de geste van een van de Duitsers, die voorstelt om over te stappen op zijn 1090 Adventure R, wat blijkt een gouden zet te zijn. Op papier schelen beide motoren slechts 10 kilo in gewicht, maar met rijden lijkt dat verschil minstens drie of vier keer zo groot te zijn. Zo groot is dus de invloed van inertia op de stuureigenschappen van een fiets. De 1090 Adventure mist weliswaar het bullige van de 1290 onderin, maar het nemen van alle hindernissen gaat me nu zoveel gemakkelijker af dat ik de andere Duitser inmiddels achter me laat. Voor m’n gevoel hebben we het moeilijkste deel wel gehad en het resterende deel van de in totaal 100 kilometer tot de lunchstop toe is dat ook zeker het geval, maar de 70 kilometer die ’s middags nog moeten worden afgelegd zijn minstens zo inspannend. Alsof we in een trialparkoers verzeild zijn geraakt, zo technisch is bij tijd en wijle het parkoers, maar de 1090 Adventure R sleept me erdoorheen, waardoor ik zonder te vallen aan het eind van de middag moe maar voldaan de motor tegen het eind van de middag weer in het basiskamp parkeer.