Verslag Bikes and Boards

Nou moet je wel weten dat er meer manieren zijn om te racen op het strand. De allereerste landsnelheidsrecords zijn gevestigd op mooie vlakke, verlaten stranden, voordat men verkaste naar de zoutvlaktes. Om dat te vieren worden elk jaar in Wales (waar anders) nog steeds strandraces gehouden, met snelheidsrecords. Dan is er natuurlijk het echte atletenwerk als de Red Bull Knockout.  Een crosswedstrijd op toevallig het meest zanderige parcours ooit. Maar bij geen van beide kom je met een Fat Bob met een Ziet er nóg smal uit, onder zo'n machinetractorband echt goed uit de verf. Daarvoor moet je toch echt bij Bikes and Boards zijn, want dit is nóg weer anders: honderd meter sprinten… in het mulle zand. Was het maar zo’n feest dat er in het harde zand werd gereden, dan was de uitslag wel anders geworden. Maar dat ligt te veel voor de hand, is onderhevig aan de getijden en bovendien ligt dat veel verder van het terras af. Dit is sprinten in de échte zandbak. En daarvoor kom je goed beslagen ten ijs. Oftewel in dit geval, met een tractorband onder je Harley. 

Dat is niet zo vreemd, want we zijn gasten van Harley-Davidson, hoofdsponsor van het evenement. Dus als die een motor inzetten, is het iets uit eigen voorraad. Dankzij vlijtig werk van Westcoast Motors staat er snel een Fat Bob klaar met de meest grove band die je je voor kunt stellen. En laat ik nou stomtoevallig op het juiste moment bellen over iets totaal anders. ‘Maar nu ik je toch spreek, heb je zondag iets te doen?’ “Nou, ik neem aan dat je me nu uit gaat leggen van wel?” ‘Precies, als het je leuk lijkt kun je samen met Koen Verweij op onze motor deelnemen aan de sprint’. Dat zijn van die telefoontjes waar je geen nee tegen kunt zeggen. 

Dat zou zo’n beetje de enige voorbereiding zijn die ik kon krijgen. Of nou ja, waar ik voor belde was het lenen van een FXDR voor een testje. Toevallig hetzelfde blok, dus elk groen verkeerslicht was een goed excuus om m’n sprintkwaliteiten te oefenen. En ook alvast een aantal in tweede versnelling, want intussen was er wel een filmpje online verschenen van de eerste testruns. 

De bewuste morgen rijd ik richting Zandvoort, meld me bij de juiste personen en kan me opmaken voor de wedstrijd. Langzaamaan druppelt iedereen binnen, inclusief degenen die de dag ervoor dus ook het een en ander uitgezocht hebben. ‘Starten in tweede, dan hoef je niet te schakelen. Koppel heb je zat en hij zal ook niet zo snel ingraven. We hebben de bandenspanning ook wat af laten lopen, naar iets van een halve bar in de voorband en 0.7 achter, of zo’. Zo dan, geen halve maatregelen. Maar ik kan het me voorstellen. En daar komt het voordeel van de Fat Bob ook kijken: met z’n brede Bobber-voorband blijft het
Start. Gas. Gas, gas, gas, finish. Herhaal.

'Hee, hoe ging het?' 'Momentje, ik versta je niet. Zand in m'n oor'

Parkeren doe je zó voorwiel bij die bandenspanning goed ‘drijven’ bovenop het zand in plaats van in te graven en te gaan zoeken. Goed idee. ‘En oh ja, als je over de streep bent, hárd remmen. Er zit nog ABS op, wat totaal niet goed is, maar je moet wel, er ligt een dikke bult achter de finish. En blijf van de voorrem af’. Allemaal goed advies en daar zal het bij blijven… het is tijd voor zaken.

Bij de rijdersbriefing wordt uitgelegd hoe alles in z’n werk gaat. Het is in principe een knockoutrace, dus als je wint, ben je door en anders niet. Simpel. Vervolgens worden de namen uit de hoge hoed getrokken en wat wil het toeval: de mijne wordt als eerste afgeroepen. Oef.

Maar oké, dan ben ik er ook meteen van af en bovendien, die eerste race: dat is wel een dingetje, dus iedereen die aanwezig is, let extra goed op. Goed… ik heb een maagdelijke baan voor me, een dikke bult daarachter en een gretige concurrent naast me. Wat kan er mis gaan?  De regel is een ‘captains start’, oftewel: motor in vrij, linkerhand aan de helm en als de vlag valt, inschakelen en gas. De vlag valt, ik schakel naar mijn idee veel te traag en geef de motor de sporen. Die tweede versnelling vind ik wel prima, dan hoef ik ook niet moeilijk te doen met slippende koppeling en wel of niet veel wielspin. Gas. Ik durf niet eens links te kijken, er zijn belangrijker dingen. Zoals die bult die heel snel op me af komt. Maar het gaat hier om
Spektakel absoluut gegarandeerd. Keer op keer weer

Já dat is een Yamaha Tricker. Já, die heeft het nog ver geschopt. Nee, dat hadden wij ook niet gedacht

Hoezo, gevarieerd startveld? De marshalls heten hier 'trekkers'. We snappen nu waarom de winst, dus éérst de streep, dan pas paniek. Als ik eenmaal die streep passeer, doe ik m’n uiterste best nog wat bij te remmen, maar inderdaad heb ik nog veel te veel snelheid over. Ik heb dan ook een andere tactiek; ik laat ‘m gewoon tegen de bult omhoog rijden, dan zal de natuurkunde het over nemen. Zo gebeurt het ook, maar zie dan maar eens een Fat Bob terug te krijgen… áchteruit. Dat duurt nog even en met hulp van een steward en veel krachttermen lukt het uiteindelijk toch. Maar dat viel niet tegen! Eenmaal de eerste wankele meters achter de rug rijdt de Harley voorbeeldig, dus die bandenspanning werkt écht. Tof. 

Eenmaal terug in de ‘pits’ vraag ik me toch af wat de uitslag is. Helemaal niet meer op gelet. Maar wat schetst mijn verbazing: gewoon winnen! Hoppa! Steek die maar in je zak! En dan begint het wachten…. Alle andere deelnemers moeten nog, inclusief m’n teammaatje. Ben eigenlijk best benieuwd hoe goed zijn sprint skills zijn. 

In de tussentijd worden we getrakteerd op het meest uiteenlopende deelnemersveld, maar ook heel verrassende uitkomsten. Het is dus niet zomaar zo dat je met een snelle motor wel even wint, daar komt meer bij kijken. Dat is het effect van mul zand, was het een paar meter verderop geweest, dan was de uitslag heel anders geworden.