Reportage: Hell’s Race, speedway in Lelystad

Wie er meerijdt? Geen idee. Dat is ook totaal niet belangrijk, iedereen die hier vandaag komt, komt voor het spektakel. Voor het aanmoedigen en voor gewoon een leuke dag. Met races van vier ronden per keer gaat het ook allemaal vliegensvlug en is het alweer voorbij voordat je het weet…. Effe een nieuw streepje, klaar voor de volgende raceEn tijd voor de volgende. Met een klein beetje venijn op het eind, maar dat komt pas veel later.

Eigenlijk bestaat het evenement uit twee dagen; alle deelnemers hebben al een dag training achter de kiezen als zondag Raceday begint. Toch wel zo handig, als je in de rookieklasse meedoet en je dus eerst zult moeten uitvinden hoe het allemaal in z’n werk gaat. Natuurlijk gaat het om het laagdrempelige karakter en natuurlijk kun je gewoon als de vlag valt los gaan en je rondjes rijden. Kom je nog een heel eind mee ook, maar uiteindelijk wil je ook kunnen driften. En al heeft niet iedereen daar pakken ervaring mee, het is een heel simpele kwestie van snelheid, aftasten en uitproberen en opeens gebeurt het vanzelf. Voorremmen zijn uit den boze, maar achter zul je blij zijn dat je er eentje hebt. Het werkt nou eenmaal net even anders, terugschakelen zoals in Supermoto gebeurt niet, dus je zult het achterwiel op een andere manier naar Lig je lekker te liggen, steekt er ineens een motorfiets over!buiten moeten krijgen. En daarna daar zien te houden, wat een combinatie vraagt van lomp veel gas, een beetje timing en een heleboel body language. Hoe zeer de coureurs dat onder de knie hebben is eenvoudig zichtbaar en wordt naarmate de dag verstrijkt alleen maar spectaculairder.

Toch sluipt ook hier het fanatisme binnen. Groot verschil met een jaar geleden is het grotere aandeel ‘serieuze’ deelnemers. Met een propere crossmotor, voorzien van andere banden en een licht aangepaste geometrie, is het startveld in de Pro klasse goed gevuld. Maar ook nieuw zijn de minibikes, 125cc crossmotortjes, inclusief de standaard noppenbanden. En hoewel het hier nagenoeg alleen maar standaardmotoren betreft, is de inschrijving nog steeds vrij en dus staat er ook zomaar een verbouwde Tomos tussen. Waarom ook niet? De dappere bromfiets (met 125cc Honda blokje) is

elke race nagenoeg of geheel laatste, maar dat doet niks af aan het plezier van de rijder. Racen is racen, tracktime is tracktime.

Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de oude rotten. De ‘zonde man!’ machines die minstens zo fanatiek meerijden. Heb je toevallig nog een oldimer staan die niks meer opbrengt? (Oke, de waarheid daarvan valt te bezien…. Een mooie oldtimer is altijd wat waard…voor de juiste persoon) Een oude Monster waar je wat leuks mee wilt doen? Een overblijfsel van de Zwarte Cross? Neem mee, schrijf in en knallen maar.

En zo geschiedt, meermalen. De tactieken verschillen per rijder, soms ook per klasse. Want waarom zou je je beperken tot één klasse als je er meer mee kunt rijden? Ook dat gebeurt. En naarmate de dag vordert, wordt er alleen maar fanatieker gestreden, met het bijbehorende spektakel. Het begint met een lowsider, dan nog een, dan een iets snellere, totdat het uiteindelijk onvermijdelijk wordt: een schuiver, een achtervolger die er te kort achter rijdt, een spectaculaire crash. Riders ok, even afstoffen en weer door.