Mystiek van de Ulster Grand Prix

Als je zo de baan ziet liggen, kun je ook een voorstelling maken van de voorzieningen. Eigenlijk is dat nog niet eens zo slecht, een heus permanent gebouw huist de wedstrijdleiding, daaromheen zijn ook nog voldoende voorzieningen voor de veiligheid en een startgrid, aan de overzijde van de weg geflankeerd door een knappe tribune. Voor de rest is het een en al tijdelijk, van de big screen Ja hoor, tuurlijk kan dat ook met Superbikes. Ook nog wel met een RC213V, kijk maarvrachtwagens tot de containers met daarin persruimte en podium bovenop. Ook de paddock is een gezellige wirwar van vrachtwagens en tentjes waarin de meest populaire teams huizen. Op de wei erachter staan de caravans en tenten van de kleinere teams en rijders. Ondanks de drukte is er overzicht en dat komt nog het meest door een gegeven: als je meerijdt in dit soort races rij je bijna altijd met meerdere klassen tegelijk. Dat betekent dat elk team meerdere motoren op rij heeft staan, van 125cc ultra lichtgewicht machines tot en met de dikke 1000cc superbikes. En meestal maar één coureur. Oftewel: je moet aan de bak. Niks chillen in je motorhome, niks persconferenties en sponsorverplichtingen achteraf, gewoon doorlopen en racen. Dat is deels de aantrekkingskracht van het racen op deze manier, de onomstotelijke terugkoppeling naar ‘hoe het vroeger was in de Grand Prix’, gemoedelijk en puur. De rijders zelf zijn er ook voor, ze weten niet anders, ze willen niet anders. Als je een race over een paar rondes uitrijdt, wil je uiteraard vanzelf meer. Die GP coureurs, dat zijn pas mietjesEn naar mate de dag vordert en je meer kilometers maakt, worden de races ook vanzelfsprekend spannender. Niet alleen omdat de motoren steeds weer vers aan de start verschijnen en in cilinderinhoud groeien, maar ook omdat men in een ritme raakt. Vanaf de start direct op racetempo is dan niet zo moeilijk meer en dat zou met een beetje gezond redeneren zelfs nog veiliger kunnen zijn ook.

Voor het publiek betekent dit dat hun helden, stuk voor stuk, ook de hele dag opnieuw voorbijkomen. Dat deze rijders een apart soort mens zijn is ook terug te zien aan de fans en hun gedrag er omheen: maar heel zelden is iemand strikt fan van één coureur, meestal zijn de toppers het meest populair, maar worden de anderen niet vergeten. Er wordt onwijs veel gegund, onder het publiek, maar ook onder de rijders onderling. Gewoon, omdat er altijd een volgende race op het programma staat en de kaarten opnieuw geschud worden. We zien wel wie er wint, maar die winst is dan gegarandeerd verdiend.

Heel soms....

Langs de lijn staan wordt weer een echt avontuur. Je kiest vooraf je plekje en settelt daar met wat je hebt meegebracht; stoeltjes, een thermoskan koffie, een kleine snack en altijd een radio zodat je de ontwikkelingen in de paddock kunt volgen. Zo kun je bijhouden of een race van start gaat, wordt uitgesteld, stilgelegd of is afgelopen, een andere manier is er niet. Of het moet de overvliegende helikopter zijn die de raceleiders steevast volgt. Maar die hoor je ook maar net iets eerder dan het aanstormende geweld van een kleine veertigtal coureurs. Zo'n hairpin staat wel garant voor mooie plaatjes. En mooie acties natuurlijkWant zo populair is het racen dan weer wel; aan deelnemers geen gebrek. In sommige klassen is het zelfs zo vol dat er wordt gestart in etappes omdat er anders te weinig ruimte is op de weg. Bij het verschijnen van de eerste rijders begint de pret en wordt de radio nauwlettend in de gaten gehouden, totdat hopelijk zo’n zes ronden later de winnaar wordt aangekondigd. En dan is het snel inpakken en moven, want zoveel tijd is er niet en je zult wel een afstand moeten overbruggen. Een ideale kijkplaats is er niet, daarvoor is er te veel keus. Daar waar het kan of veilig is staat soms een kleine tribune, voor de rest moet je gewoon maar een plekje zoeken langs de lijn. En dat is veilig genoeg, de organisatie laat echt niet overal toeschouwers toe. Daar wordt streng op gelet door de tientallen vrijwilligers, die stuk voor stuk ook zelf fanatiek enthousiast zijn. Net zoveel respect is er voor de Marshalls en rijdende artsen en hulpverleners, die elke race opnieuw per motor op hun post gaan staan. Een welgemeend applaus achteraf is dan ook standaardpraktijk.

Zonder deze mensen zou er geen road racing zijn.. terecht diep respect

Het is lastig te omschrijven hoeveel respect er is voor degenen die het allemaal mogelijk maken, maar soms krijg je een glimp als men naderhand hartelijk bedankt wordt voor gedane arbeid en hulp het evenement zo veilig mogelijk te laten verlopen. Ook al betekent dat, dat ze je net een uitbrander hebben gegeven omdat je ergens stond waar het niet mocht.

De aantrekkingskracht van Road Racing laat zich moeilijk omschrijven, dat moet je zelf ervaren. Wij hebben dat nu gedaan en we zijn fan. Er is weinig mooier dan dit, weinig zo eerlijk als ouderwets Road Racing. Die populariteit in Engeland en Ierland is dan ook niet vreemd. Sowieso leent het landschap zich er uitermate goed voor, maar het zijn de mensen die het echt maken. Ga dat vooral eens zien.

Laatste ronde, laatste keer door de hairpin, dan krijg je dit soort acties. En zo hoort het

Kijk snel op de volgende pagina voor het échte lekkers....