Flat tracken met Indian

Het is geen geheim meer dat Indian de afgelopen twee jaar hard gewerkt heeft aan een terugkeer op de ovalen gravelbaan. En niet zonder succes, want na de wederkeer van de FTR racer en het opnieuw tot leven wekken van de fameuze Wrecking Crew, heeft Indian zo’n beetje alles gewonnen wat er te winnen valt. Dat valt zwaar voor dat andere Amerikaanse merk, dat tot dat moment tientallen jaren heer en meester was. Het zit diep, heel diep. En dat zit ’t ook voor Indian. Flat Track racen is heel, heel groot. Vandaar ook dat de activiteiten worden uitgebreid en we ons kunnen opmaken voor de komst van Warmrijden, rustig beginnen..de officiële productieversie van de FTR voor 2019, aanstaande om onthuld te worden op de komende winterbeurzen. 

Om dat gegeven een beetje extra sjeu te geven, sponsort Indian Nederland inmiddels de Speedwaybaan in Lelystad. En alles bij elkaar is dat een uitgelezen gelegenheid om de pers eens kennis te laten maken met het hele fenomeen en waar ze zich nou eigenlijk druk om maken. We mogen gaan flat tracken dus.

Nou geeft dat voor ondergetekende wel een kleine uitdaging omdat hij ’s avonds nog een ruw geschatte 600 kilometer verderop moet zijn, maar een begin is een begin. En dat komt goed uit, want na een keer proeven bij Faakersee een jaar geleden en nog eens ergens op een Canarisch eiland twee jaar daar weer voor, is het eigenlijk nog steeds slechts een begin. Daar zal vandaag geen verandering in komen, maar oefenen is toch weer oefenen en een keertje in eigen land is ook wel eens leuk. Bij gebrek aan FTR’s om logische redenen, begint de cursus met eenvoudige Yamaha’s TTX `125. Slim, En dan BAM! Alle zeven pk ineens losomdat het daar niet vanzelf mee gaat. En dat is meestal een goed begin om de techniek echt goed onder de knie te krijgen.

Behalve een volledig gebrek aan vermogen hebben de brommertjes ook veel meer grip dan gebruikelijk, dankzij de noppenbanden waar ze op staan. Maar als het hier dus goed mee lukt, moet het op een sterkere, op echte banden geschoeide, machine helemaal goed komen. Dus gaan we aan de slag.

En nou heb ik dus al een paar eerdere encounters gehad, toch is het nu weer anders. In plaats van een te zware Harley sap je nu dus echt op een te kleine brommer. Maar goed, het principe is gelijk Driften die shit. En om dat te helpen, moet je dus plat. En dan nog iets platter, en dan nog net wat verder. Om te oefenen krijgen we ook nog de tip echt vér (écht ver!) voorop de motor te gaan zitten om het achterwiel lichter te maken en dan Dat je echt alles in je macht moet doen om het ding aan het glijden te krijgen, inclusief liesbreukook nog eens de linkervoet vér weg van de motor neer te zetten. Kost je een liesbreuk, maar die poot, die stáát.

Nu vinden we dat ergens wel vreemd, want bij elke Flat track of Dirttrack training wordt er altijd juist op gehamerd om je linkerbeen zo dicht mogelijk naast de motor te houden, als ‘derde wiel’, maar er zijn een paar verschillen. Te weten het gebrek aan vermogen om te driften, het gebrek aan gewicht van de motor, het overschot aan grip van de banden en het ontbreken van de stalen ‘slof’ die het mogelijk maakt netjes te glijden met de linkerpoot. We moeten driften leren, dus we moeten behelpen. Blijkbaar is dit de manier om dat voor elkaar te krijgen, want uiteindelijk werkt het; de Yamaha draait ineens heel kort af, ik schop de pilon aan de binnenzijde omver terwijl ik een tel daarvoor nog dacht er veel te snel langs te schieten om überhaupt de bocht nog te kunnen halen. 

Maar hé, dan komt ineens de mountainbike ervaring kijken: neerleggen zónder te gaan liggen.... da's technisch gezien géén crash 

Wat zou dat toch anders zijn als je met twee glijdende wielen (ook vooraan heb je minder grip) en een stalen poot als derde wiel probeert op maximumsnelheid de bocht rond te komen. Maar goed, het is een kwestie van balans en die ligt nou eenmaal Braap. Ik denk het er in m'n hoofd maar bij, iemand moet het doentotaal anders als je al die factoren meeneemt. Nu is het even hakken en breken.

Dan is het alleen nog maar zaak er omheen te draaien en dan heb je het moeilijkste al gehad. Of zoiets. Nou heb ik dat driften redelijk vlot onder de knie, met dank aan een stuntverleden, maar het wil me maar niet lukken dat ook om te zetten in snelheid voor het volgende rechte stuk. Ik draai, ik drift, ik ben m’n snelheid kwijt. En met een 125cc is dat een echt probleem.

Maar goed, rondje na rondje gaat het hoe dan ook met iedereen steeds  een beetje beter. Dus we kunnen sneller en aangezien het hier over racen gaat, is dat nog steeds een goed idee. Wie weet krijg ik het ooit nog onder de knie. Die ene waarvan m’n kruisbanden de komende week nog flink zullen protesteren, dat dan weer wel. Maar goed, we zijn op de goede weg.

Ik zal het snel een keer moeten inhalen. Ik zal het nog eens moeten afmaken. En dan misschien, wie weet, ook eens een wedstrijdje gaan rijden. Lijkt me leuk. Maar vandaag zal het er niet meer in zitten, ik moet voortijdig vertrekken. Hoe dan ook is het wel een heel aangename kennismaking met wat nog komen gaat, want daar ging het uiteindelijk om. Nog een maandje en dan zullen we het apparaat zien, in volle straatlegale glorie. En dan zullen we er heel snel ook het gravel mee opzoeken, als de kans zich voordoet. Ik kan nú al niet wachten.

Hoe dat dus straks moet met de Indian.... laat Roland Sands een dag later in Glemseck101 zien