Zoeken

Flat tracken in Faak

Kleurrijk avontuur

7 december 2017

 

Meestal is zo’n opmerking het begin van een lang en vooral zeer kleurrijk avontuur, liefst gepaard met de nodige pijnlijke anekdotes. Ik hoop dat ik die belofte waar kan maken. Dat flat tracken gaaf is lijdt geen twijfel. Daarvoor hoef je maar één keer met een motor op een onverharde parkeerplaats te rijden, dat is al genoeg om door te hebben dat ’t nog heel veel leuker wordt met een motor die er een beetje op ingericht is. Vervolgens stap je op een onbewaakt ogenblik op een allroad of zelfs een enduro of crossmotor Kennismaken met Japanse collega's is nog nooit zo leuk geweesten merkt dat het al vele malen leuker wordt. Tussendoor probeer je wat met stuntmotoren en leert hoe je een beetje donuts draaien moet met een wild spinnend achterwiel. Dan verdwaal je ergens op de Canarische eilanden en zit je voor je het weet midden in de woestenij op een Yamaha SR400 en maak je je eerste echte rondjes en blijkt dat zelfs dat stuntwerk nog meerdere overeenkomsten heeft. Nou goed dan, niet iedereen heeft een Canarisch eiland tot zijn beschikking, maar het kwam nou eenmaal zo uit. Soms kom je nog eens ergens, weet je wel.

Vervolgens kom je zoveel jaar later weer in aanraking met het bestaan van de sport als je naar Lelystad gaat voor een reportage over de Hells Race. Rondjes rijden op wat je maar toevallig bij je hebt, dat klinkt alweer veel aantrekkelijker. En het lijkt heel vatbaar voor toenemende populariteit, want eindelijk kan iedereen die nog een verbouwde motor in z’n schuur heeft staan er meer mee dan enkel van bikeshow naar bikeshow slepen. Nog eens zoveel maanden later kondigt zich dan Dirt Quake aan en is het aan Smits om een vuurdoop te krijgen zoals er nog nooit iemand een vuurdoop heeft gekregen. Behalve de daar aanwezige collega’s dan. Verhalen van crashes, horizontaal afzwaaiende ex-kampioenen en overig leed zijn niet van de lucht en er zijn merkbaar enkele nieuwe Flat track fanatici geboren die dag. En dat wordt nog eens dunnetjes overgedaan, wordt ons beloofd. Hier en daar een wijziging, maar het beoogde bezoekersaantal van de European Bike Week belooft ook de nodige spanning. Een aangeveegd grasveld, meer is het niet. De machines: dezelfde als in Engeland. De prijs: een van die machines. Ongelogen. De opluchting: we mogen Cool of cool? En als je ziet hoe simpel het is om zo te maken vraag je je af waar ze nog op wachtenniet één, maar twee dagen rijden. Hier. Hebben. We. Zin. In.

Met een leuke omweg via Ljubljana (Faak ligt net achter Villach, dus dan is vliegen naar Slovenië helemaal geen gek idee) stappen we vol frisse moed de bus uit. Een paar verrassingen stralen ons tegemoet. Allereerst zijn we aangekomen op wat nog geen twee dagen eerder een doodonschuldige alpenwei was, maar nu is omgetoverd tot Flat Track Arena, compleet met een ovaal van precies de juiste samenstelling, materiaaltent, kleedruimte, koffietent, noem maar op. Met de bijbehorende polsbandjes is het genoeg om je echt ‘atleet’ te voelen. Dat zijn we immers ook. Of gladiator, misschien komt het daar eerder op neer. Verrassing twee is een heel bekend gezicht: speciaal voor dit hele feest is vanuit Italië de Flat Track school ingevlogen van Marco Belli, meervoudig kampioen en zo’n beetje dé man als het gaat omhard linksom racen op twee wielen. En al enige jaren eigenaar van zijn eigen Flat Track school. Normaal geeft hij les op Yamaha SR400…. En heeft dat een jaar of twee geleden ook gedaan op een Canarisch eiland, waar hij destijds ‘bij toeval’ was. Soms kom je nog eens ergens. Voor de vorm zijn de motoren nog wel iets meer aangepast in de tussentijd. Weg is de gedeisde standaardkleur van de brommers, weg is ook het comfortabele zitje. In plaats daarvan vinden we een wel heel erg goed ogend –en heel echt- Flat Track zitje, een tank die de lijnen van de legendarische XR750 volgt en is de motor ook in z’n geheel gehuld in het welbekende dreigende zwart-oranje dat de oval racers al sinds jaar en dag kenmerkt. Deze shit is aan! Verder is de voorrem verdwenen net als de uitlaatdemper en is de motor voorzien van een beter ademend luchtfilter en een set serieuze schokbrekers. Gevolg van deze metamorfose: weg is de gedeisde Street Rod, maak kennis met een nagenoeg ‘off the shelf’ vuurspuwende, brullende racer. Het resultaat is zó geslaagd dat we unaniem roepen om een ‘flat track kit’ op te nemen in de onderdelencatalogus, met daarin zitje (met bevestigingsbeugeltjes) en tank en naar wens ook de Öhlins dempers en een set banden. Zeker weten dat dat verkoopt. Wij hebben het alvast uitgebreid getest.

Toch is de sfeer wel ietsje anders dan het vrije van Dirt Quake. Sta ik daar in m’n hippe motorjeans en leren jack, zie ik om me heen toch veel meer  raceoveralls en crossuitfits. De slimsten hebben zelfs een stalen ‘hot shoe’ meegenomen. Verdraaid. Hoewel ik niet iedereen ken, is wel snel duidelijk wie hier de snelsten zijn. De Japanner die overál snel mee is, de Spanjaard met z’n superbike ervaring en de Italiaan die vandaag toevallig tussen twee WK Supermoto wedstrijden zit. Kansloos… maar gelukkig kan ik me nog wel sterk maken voor de BeNecup, al zal ik me daar wel voor moeten inzetten; onze Vlaamse collega heeft bij Dirt Quake al kunnen oefenen.  Maar er is hoop: wij mogen ook eerst oefenen en de baan is niet hetzelfde. Om met dat laatste te beginnen: het is te kort om dezelfde Als Marco Belli spreekt, luister jestrategie aan te houden; niks tweede versnelling, alles gaat in eerste. Dat gaat nét, slechts de allersnelsten krijgen de toerenbegrenzer aan het werk. Heeft ook een bijkomend voordeel voor de toeschouwers: hoe sneller de toerenbegrenzer op het ‘rechte’ stuk bereikt wordt, hoe harder de coureur in kwestie rondgaat. Simpel. Voor ons stervelingen is het telkens ‘net niet’…

Maar goed, het begint allemaal heel erg vredig. Wennen aan de motoren, goed opletten wat grootmeester Marco te vertellen heeft, wegrijden, remmen, slippen, driften, herhalen. Went snel en de pilonnetjes kunnen al snel aan de kant; we gaan rijden! Daarbij sluipt er al snel een kleine uitdaging tussen: niet elke motor loopt even vlekkeloos. Gestotter, vermogensverlies, soms zelfs afslaan… het wordt een wilde gok wie op welke motor zit en welke het netjes blijft doen. Maakt voor vandaag weinig uit, we zijn nog maar aan het oefenen. Maar ja, morgen is racedag en dan wil je wel een eerlijke kans hebben natuurlijk. Toch lukt het uiteindelijk iedereen wel een paar fatsoenlijke trainingen te rijden, inclusief proefstart en oefenraces. Daarbij blijken de kaarten al snel verdeeld en zijn de snelle jongens overduidelijk beter in het spelletje. En dan is er nog die ene meid die iedereen het snot voor de ogen rijdt. Hadden we misschien kunnen raden toen ze aantrad met een heus gevolg van twee man…. En een persoonlijke crossoutfit. Oh en een uiterst afgetraind lichaam, maar dat kan ook alleen mij zijn opgevallen.