Dirt Quake: Zwarte Cross voor Flat track racen

Ik besluit het dan ook in de welgeteld vier ronden trainingstijd die we krijgen om ons voor te bereiden op de race het rustig aan te doen, maar ik merk al snel dat ik dit best leuk aan het vinden ben. Ondanks dat ik nog voor geen meter gas geef is de voor- en achterkant constant op zoek naar grip, maar het voelt wel vertrouwd. Tweede ronde al wat vlotter het gas erop en wat harder de bocht in, om te ontdekken dat m’n linker laars die van een stalen schoen is voorzien in feite als derde wiel fungeert en helpt de motor in balans te houden. Dat 'go left' heb ik in de smiezen, nu alleen dat 'go fast' nogVoor m’n gevoel heb ik het idee dat het al best snel gaat, tot ik in de laatste ronde knetterhard buitenom door de 2014 Flat track kampioen wordt ingehaald, de klei me om de oren vliegt en ik weer met beide voeten op de grond word gezet. Meteen daarna valt de finishvlag, wat me toch tot tevredenheid stemt. Ingehaald worden door de 2014 kampioen is niets om je voor te schamen en bovendien is hij de enige die mij deze vier rondjes heeft ingehaald. Terwijl ik toch als eerste de baan op was gegaan.

De twee uur die resten tot de eerste van twee heats die we rijden voelen als een eeuwigheid en naarmate uur U nadert weet ik niet meer of deze gezonde spanning nog gezond te noemen is. Je kent het wel, dat gevoel dat je moet pissen terwijl je net bent geweest. Totdat ik me in Parc Fermé ga opstellen en zie dat ik de eerste ben. Dat geeft goede hoop om een plek op de eerste rij voor me op te eisen, in de twee heats is de startopstelling namelijk ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt.’ Mijn plan werkt perfect en ik kom als eerste bij de startopstelling aan waar ik de Street Rod pontificaal op de pole position parkeer, maar doe als het startlicht op groen springt veel te voorzichtig, waardoor ik in de eerste bocht al langs alle kanten word ingehaald. Dát was niet de bedoeling. Alsof dat nog niet erg genoeg is lig ik bij het uitkomen van de eerste bocht al bijna op m’n plaat over een ontzettend nat stuk waar de sproeiwagen te veel water heeft gelegd en waar de grip echt 0,0 is. Voordat ik het weet zijn de vier ronden voorbij. Ik heb geen flauw idee waar ik ben geëindigd, "Echt, zûnne grote vuurbal jonguh." Na 4 rondjes komen de praatjes weer terugmaar ben vier ronden lang niet meer ingehaald en dat alleen al is supervet. Tweede heat een betere start en dan moet het vanzelf wel goedkomen.

Voor de start van de tweede heat probeer ik opnieuw voor de eerste startrij te gaan, maar zie al drie man voor mij op de baan waardoor mij alleen de plek aan de binnenkant van de eerste rij rest. Ditmaal verpruts ik mijn start niet en verlies buiten de pro’s slechts één plek aan een Scandinavische collega. In tegenstelling tot heat 1 ligt de baan er nu stukken beter bij, waardoor ik me volledig kan focussen op m’n race. Nog drieënhalve ronde tot de finishvlag en wil ik mijn doel om als snelste van de prutsers te worden afgevlagd zal ik alle zeilen bij moeten zetten om hem weer voorbij te gaan. Hij is sneller in bocht 1, maar in bocht 2 loop ik weer flink op hem in. Met nog maar drie ronden te gaan probeer ik zo snel mogelijk het gat te dichten en kom inderdaad steeds dichter aan z’n achterwiel, tot een oude bok op een minstens zo’n oude Harley mij binnendoor voorbij probeert te gaan en mijn plan aardig in de war dreigt te gooien. Dacht het niet, dus anderhalve ronde lang knallen we zij aan zij over de baan, waarna nog maar één bocht tot de finishvlag rest. Ik kies buitenom voor een wijdere lijn, waardoor ik een "Als die met dat witte shirt nou de rest eens omver kegelt..."hogere bochtensnelheid heb en duidelijk eerder op het gas kan gaan, hem achter me laat en met een fotofinish zij aan zij met de Zweed voor me wordt afgevlagd. Vijf meter verder en ik had hem ook nog gepakt. Was de eerste race al enorm kicken, dit was nog honderd keer vetter, een échte close finish race en bovendien om de vierde plek in de race.

Terwijl de andere collega’s van de Benelux uit mijn groep zich al overgeven aan enorme pinten bier loop ik al ijsberend door de paddock, wachtend op het moment dat op een whiteboard de startnummers van de finalisten bekend worden gemaakt. De eerste zes over de twee heats gaan door naar de finale en met een vierde of vijfde plek in heat twee zou dat best weleens zo kunnen zijn. Ik tel in gedachten het aantal rijders dat ik voor me zag nadat heat 1 was afgevlagd en twijfel of het er vijf of zes zijn geweest. Zelfs al zou ik zevende zijn geweest, dan zou ik met een vijfde plek in heat 2 nog steeds met de hakken over de sloot in de finale staan. Damn, hoe lang duurt het nog voordat die nummers bekend worden gemaakt, het loopt allesbehalve comfortabel met die veel te grote stalen schoen en dat bier zou d’r nu ook best wel ingaan. Maar ja, we hebben ’t wel over de finale dus zie ik nog maar even af.