Zoeken

CRE: Honda Track Experience

Junior Track

15 juni 2017

Inderdaad, voor de lunch blijven we op het Junior Track, het oefenterrein net buiten het ‘echte’ circuit waar we naar hartenlust van alles kunnen oefenen. Ideale lijn zoeken, remtechniek, vooruitplannen, noem maar op. Om het nog makkelijker te maken is het baantje in tweeën gedeeld, waarbij dus telkens twee groepen tegelijk kan rijden terwijl twee andere groepen aan de kant staan, hetzij te luisteren naar de instructie, hetzij te kijken naar de anderen als praktijkvoorbeeld. Zo vlak voordat je zelf mag rijden hangt er altijd een gezonde spanningBeide ‘stukjes’ van het baantje zijn net weer anders en om het af te maken worden ze allebei eerst linksom en dan rechtsom gereden. Vier verschillende variaties, waarin je dus niet zomaar op routine kunt rijden maar datgene wat de instructeurs gezegd hebben in de praktijk moet zien te brengen. Die staan er dan ook bovenop en zien dus ook alles wat je doet.

Zo is het toch leuk om te zien hoe er progressie gemaakt wordt, of iemand nou op een Fireblade, Deauville, Gold Wing of –jawel- een Fury rijdt. En dat is nou net het idee: ook als je niet op een sportmotor rijdt kunnen de tips die de instructeurs geven handig zijn. Een bocht lezen is overal hetzelfde, je kunt pas gas geven als je de bocht uit komt, dus is het goed beoordelen en interpreteren van een bocht een pluspunt: hoe beter je een lijn kiest, hoe vlotter je er doorheen komt. En dat is dan ook nog eens goed voor de hellingshoek en rust in het complete rijwielgedeelte: als je alles netjes en op volgorde doet, 'Ik zal 'm, met zijn naked... die is me zomaar niet voorbij'hoef je je motor een stuk minder zwaar te belasten. Er is een tijd voor remmen, voor insturen en voor gasgeven en zodra je daar je ritme in vindt, merk je dat de motor een stuk soepeler de hoek om gaat. En dat betekent meer marge en dat betekent meer veiligheid. Zo heeft alles met elkaar te maken.

En dan de NC... nou leek het me een leuk idee om eens een DCT motor te onderwerpen aan een oefening als dit, dus viel de keuze hierop. Nou heeft Honda in de jaren dat DCT nu op de markt is een flinke doorontwikkeling gemaakt, maar nog steeds is het eigenlijk een systeem dat puur is gericht op gebruik op de openbare weg. Voor gebruiksgemak, souplesse, zuinigheid zelfs, maar niet voor maximale prestaties. Ook al valt dat stiekem nog best mee: zonder schakelen ben je in één streep vanaf groen licht aan het accelereren tot topsnelheid, dus ach, wie weet. Met de komst van de drievoudige S-modus en de mogelijkheid altijd de computer te overstemmen is er veel mogelijk. Elke tien minuten een nieuwe groep de baan op. Zo krijg je vanzelf heel veel rijtijdToch, supersnel schakelen is het dan ook weer niet, het moet natuurlijk wel comfortabel blijven. Al vraag ik me ergens halverwege stiekem toch af hoeveel overeenkomsten het ‘seamless shift’ van de GP-machines en dit DCT voor de consument met elkaar hebben. Hoe dan ook is het wel effe wennen.

Accelereren niet zozeer, maar wel het finetunen van de schakelmomenten. Alles moet natuurlijk snel en direct, zeker op zo’n kort baantje, maar daar is de automaat niet zo erg op gericht. Dus werkt het veel beter als je goed anticipeert en ruim op tijd met de knop opdracht geeft om terug te schakelen. Dat resulteert in neurotisch tiental keer op de knop drukken voor elke bocht, je kunt het maar beter zeker weten… maar als dat alles is. Voordeel is dan weer wel dat je je voeten kunt laten staan waar ze het beste staan, met name op het korte baantje is dat wel zo prettig. Uiteindelijk stap ik zelf ook nog over op volledig manuele bediening, vooral om te voorkomen dat het systeem opschakelt waar je het niet kunt gebruiken, op plaatsten waar je al bijna weer terug moet schakelen bijvoorbeeld. Dat werkt, maar ik moet wel opletten dat ik daadwerkelijk opschakel, zo automatisch als met de voet gaat het me nog niet af. En opnieuw ruim op tijd, dus het is effe wennen.