Binnenkort: eerste test Kawasaki Versys 1000 SE

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: wie in de markt is voor een comfortabele en sportieve tourmachine en het hele idee van een Reis Enduro totaal niet aanstaat omdat je zelf never nooit offroad zult gaan, heeft aan de Versys 1000 een perfecte fiets. 

De comfortabele zit, die je uitnodigt om in een ruk naar de Costa del Sol te gaan, het blok dat van onderuit subliem is en op koppel er heerlijk vandoor sleurt en het rijwielgedeelte dat (zolang je 'm niet als een supersport rijdt) bochten neemt als koekjes bij Koekiemonster naar binnen gaan.

Dat gold al voor de huidige fiets en geldt nu helemaal voor deze 2019 versie, waarvan Kawasaki met name de luxe en comfort naar het volgende niveau heeft getild. En dan vooral op het gebied van elektronica, waar de IMU (Inertia Measurement Unit) z'n intrede heeft gedaan. 

Wat zich heeft vertaald naar ride-by-wire gasklepbediening en toevoeging van alle gadgets die tegenwoordig helemaal hip zijn: bochten-ABS, instelbare rijmodi, hellingshoek afhankelijke tractie controle, een quickshifter met autoblipper, cruise control en - voor de SE - Showa semi-actieve elektronisch geregelde vering, die vorig jaar voor het eerst bij de ZX-10R SE werd toegepast en deze Versys 1000 SE zeker uniek maakt: het is de eerste hoogpoter met semi-actie vering waarbij je de ingaande en uitgaande demping kunt aanpassen.

De elektronische vering is absoluut een aanrader, alleen al om het feit dat de vering als conventionele vering aanvoelt. De in de vork en achtershock gemonteerde sensoren en magneetkleppen meten en regelen hebben een reactietijd van 0.001 seconde en dat is veel, veel sneller dan jij en ik met de ogen knipperen. 

De verschillen in veerafstelling tussen de drie rijmodi Rain, road en Sport zijn goed te voelen en bieden echt meerwaarde, het is alleen jammer dat om te switchten tijdens het rijden je de mode-knop 3 seconden ingedrukt moet houden.

Het aanpassen van de ingaande demping, dat alleen in de vierde Rider modus kan worden gedaan, is trouwens wel een dingetje omdat de menustructuur en knoppenwinkel aan het stuur niet bepaald gebruiksvriendelijk is, maar eigenwijs als we zijn hadden we dan ook niet het RDFM (Read the Fucking Manual) gelezen. Uiteindelijk lukte het ons pas nadat we het op de ferry door een van de testrijders was uitgelegd. 

Ook de quickshifter werkt niet geheel vlekkeloos. Op toeren schakelt de bak perfect, maar o-wee wanneer je met 2.000 toeren in zesde versnelling met tempo 50 door dorpjes aan het tokkelen bent, dan heb je toch echt de koppeling nodig wanneer je moet terugschakelen omdat de auto voor je afremt. En dat is jammer, omdat het blok van onderuit zo soepel en sterk is dat het uitnodigt om schakellui te rijden. 

Buiten de niet intuïtieve menustructuur en de quickshifter is er in alle eerlijkheid weinig op te merken aan deze Versys. Ja, het is jammer dat Kawasaki geen update aan het motorblok heeft gedaan om het gat te dichten met de Ducati Multistrada 1260 en BMW S 1000 XR, maar tegelijkertijd snappen we dat wel: het blok sleurt er zo heerlijk vandoor dat meer dan dit eigenlijk niet nodig is.

Een uitgebreide test van de Versys 1000 SE zal binnenkort op Motorfreaks te lezen zijn, maar onze eerste bevindingen wilden we je niet onthouden. Morgen vliegen we weer naar huis maar in alle eerlijkheid: als we de terugreis met de Versys 1000 SE hadden moeten doen dan was dat zeker geen straf geweest. Hoe zeggen ze het zelf? Adventure is calling. Inderdaad...