Lissabon - Vlaardingen: Ninja H2 SX Supercharge trip

Het begint zoals altijd met een idee. Met een motor als een H2SX denk je al snel ‘daar moet je meer mee doen’ en eigenlijk was ik al plannen aan het maken voor reizen in de zomer, zoals bijvoorbeeld een nieuwe trip naar Man, maar toen schoot me een nog veel woester plan te binnen. Het begint met een vraag. En terwijl ik wacht op een antwoord op mijn email, bedenk ik nog meer redenen waarom dit een goed idee is. Ten eerste is de vorige poging alweer enige jaren oud. Een helder vizier? Ja, het blijft niet altijd zonnig onderweg....Precies zo lang duurt het dus blijkbaar voordat ‘nooit meer’ verandert in ‘dat kan wel weer eens een keertje’.  Maar dan wel anders: meer kilometers, minder mensen. Dit ga ik in m’n eentje doen. In twee of drie dagen. Het is een supersonisch ding dus dan kom je niet weg met een reis van een week of langer. Reden twee: bij een stoer verhaal hoort een stoer doel. Twee dagen later verschijnt een bericht in mijn inbox. Groen licht. Qua planning kan het zelfs niet beter, direct aansluitend op de introductie. Eindelijk een echt goed plan.

Als ik de plichtplegingen van de introductie achter de rug heb en iedereen normaal gesproken juist een beetje bijkomt van alle indrukken, begin ik me juist op te winden. Waar is de motor? Past alles wel? Is de Tomtom gereed? Ik moet nog extra foto’s hebben, gaat dat lukken? Dat en nog veel meer schiet door mijn hoofd en ik kan pas rustig ademhalen als ik die avond voor het laatst mijn licht uitdoe.

Open die kraan!

Genoeg geouwehoerd, rijden. Ik duik al snel vol optimisme het verkeer van Lissabon in. Natuurlijk, spits. Die bliksemstart zal nog even uitblijven maar eenmaal de stad doorgeworsteld en de Vasco da Gamabrug bereikt kan het gas wat verder open. Lekker tempo’tje zo. Dat zet zich nog even door als ik van de snelweg afdraai en de binnenlanden opzoek. Oersaai, super recht maar ook kilometerslang niemandsland. Het mooie van het landschap hier is dat het eigenlijk over de brug direct leeg is. Een bizarre transformatie. Ik kan lekker tempo maken en toch rij ik min of meer binnendoor. Wat opvalt is dat als ik dan eens een dorpje tegenkom, het absoluut uitgestorven is. Het is een weekdag en ik heb net nog in de spits gestaan en nog steeds liggen de dorpjes erbij alsof ze uit een Western komen.Geen ziel te bekennen. En ik sta bij een verkeerslicht! Niet veel later kan ik voor de eerste keer tanken. Ik ben nog maar nauwelijks begonnen en moet nu alweer stoppen, voelt het. De enige resterende ruimte in het kantoor tussen alle bende zijn de stoel van de beheerder en de ruimte voor de deur. Desondanks kan ik wel pinnen, maar het bonnetje wordt heel aandoenlijk met de hand geschreven. Prachtig. Ik prop een meegenomen Sultana naar binnen. Wat is dit heerlijk, mijn eigen tempo, geen verantwoording afleggen, geen overleg, geen gedoe met rokers die zo nodig weer ‘effe’ een peuk moeten opsteken, niks. Zo gaat ‘ie goed. Nog geen honderd meter na de tankstop verandert het landschap drastisch en begint de weg te slingeren. Dit is waarom ik binnendoor zou. De motor laat zich daarbij van z’n beste kant zien. Dit is wel waar ‘ie voor gemaakt is, lange doordraaiers en vloeiende, overzichtelijke bochten. Bij een iets hogere gemiddelde snelheid. Ook de lichte glooiing werkt plezier verhogend, want als het voorwiel een beetje licht wordt kun je met je rechterhand precies bepalen hoe groot je vreugdesprong is.

Ik ontdek al snel een ‘nadeel’ van de sportsetting van het display: de rangemeter is voorbehouden aan de Touring setting. Vanaf dat moment verander ik het dus niet meer tot ik thuis ben. Resetten van de tripmeter vraagt nog wel even wat uitzoekwerk, maar lukt uiteindelijk ook. Dat zijn toch van die dingetjes die je bij een gewone introductie niet merkt.Dit soort plaatjes doe je het toch allemaal voor

Wat nog het meest opvalt is de waanzinnige windbescherming. Ongeacht de snelheid, je zit altijd als een koning. Dat komt goed uit, want het blok sleurt er ook goed aan. Ik zet de motor maar eens in standje L, volgens de technische informatie is dat ongeveer de helft van het totaalvermogen, dus een luttele honderd pk. Het enige waar je dat aan merkt is een soepeler gasrespons en het uitblijven van wheelies, verder is het nog steeds heerlijk. Ik laat de motor gedurende een hele tankinhoud in deze stand staan, omdat ik het verbruik wil weten. En als ik dan toch een klein stukje snelweg kruis, kan ik meteen even zien dat de top nog altijd een niet onverdienstelijke 230 op de teller is, waarbij het meest opvallende is dat ik dat ook gewoon langdurig kan vasthouden. Ik zit prima, de motor ligt als een trein en opnieuw steelt die hoge ruit de show.