Zoeken

Test: Yamaha TMAX

Feest van herkenning

14 maart 2017

Voordat we wegrijden steken we eerst even de Keyless sleutel in onze zak. De T-Max is standaard Keyless uitgerust, dus als je een beetje verstrooid van aard bent kun je maar beter je sleutels ver genoeg van de scooter opbergen. Stel je voor dat je onderweg pas ontdekt dat je nog iets thuis Rijd je zomaar ineens rechts! Maar op een afgesloten stuk weg kan dat, gelukkighad laten liggen… geintje natuurlijk, je houdt gewoon alles aan dezelfde sleutelbos, steekt die in je zak en rijdt weg.Hoef je tenminste niet weer je handschoen uit te trekken als je ’s winters eindelijk tochtvrij alles in je mouwen gepropt hebt. Hebben we vandaag geen last van, maar ’t ding in een zak steken is geen probleem. Activeren met een druk op de knop, achterrem inknijpen en starten met een druk op een andere knop en we kunnen… voor het eerst het Afrikaanse verkeer in. Wat al eerder was opgevallen is hoezeer het hier op Australië lijkt te lijken. Rijden ook links, rekenen ook gewoon in kilometers, zelfs de kleuren van borden en belijning komt overeen. Kan ook wel kloppen, want in beide gevallen hebben we het over voormalige koloniën van Groot-Brittannië (ja, na de Nederlanders) en delen van het Gemenebest. Dus in het stadsverkeer is het een feest van herkenning als bijna alle winkelgevels dezelfde namen voeren. Dat links rijden is wel effe wennen, maar we rijden zoals altijd in kolonne achter een voorrijder en dat komt best goed uit. Af en toe vergist een collega zich als we bij een kruispunt links- of rechtsaf slaan, de bekende valkuil, maar dat is opgelost nog voordat iemand op de andere weghelft komt. En de Max? Die laat zich gedwee sturen en trekt zich van de onkunde van z’n berijder niks aan. Typisch Max, die zich als stadsscooter dus ook prima laat sturen. Omdat ‘ie er toch voor gemaakt is zetten we de D-Mode in standje T en tuffen olijk verder. Gaat prima, maar heel eerlijk gezegd gaat dat in standje S ook. En verder is het gewoon gasgeven en remmen, afslaan waar aangegeven en gewoon doorrijden. Het wordt pas echt leuk als we de stad uit kunnen.

Dat gebeurt dan ook snel, nadat we nog even een fotosessie op een afgesloten stuk snelweg afwerken. Dan is het met gezwinde spoed richting vrijheid en met gezwinde spoed bedoelen we ook gezwinde spoed, want jongens, wat zit er een gang in dat ding. Niks minder dan de oude en dat was al een rappe, en met het gewichtsvoordeel moet deze nog net even vlotter zijn.
Vanuit de cockpit is er genoeg bergruimte voor mobieltje en pakje Sultana. Een druk op de knop 

is genoeg om te ontgrendelen. Het nieuwe linksysteem in al z'n glorie. Instelbaar volgens de 

wetenschappers. Lichtere belt en poelie schelen weer draaiende massa. Net als de wielen.
Geen idee eigenlijk, we rijden allemaal op hetzelfde materiaal en dan is de referentie een beetje weg. Niet dat het uitmaakt, de snelheidsmeter zegt genoeg. En eenmaal nog een stukje verder langs de fenomenale kust wordt het ook tijd de stuureigenschappen aan de tand te voelen. Klein probleempje echter: het landschap biedt zo’n fenomenaal aanzicht dat de aandacht voor de scooter een beetje in het niet valt bij het pittoreske geweld wat we voorgeschoteld krijgen. Nog zoiets: net als je denkt dat je weet waar je staat ten opzichte van strand en zeewater, rij je een heuvelrug over en sta je keurig opnieuw oog in oog met een oceaan. Grillig kustlijntje hier, maar wel eentje van adembenemende schoonheid. Die vergezichten slingeren we ons kinderlijk eenvoudig doorheen op de T-Max. Het zit goed, de ruit is een welkome extra om precies tussen rijwind en turbulentie te kunnen zetten (helemaal omhoog zit je goed uit de wind, maar zul je wel dóór de ruit moeten kijken en is het gebulder vanzelfsprekend harder dan helemaal omlaag), kortom, het is weer honderd procent T-Max, want zo herinneren we ons de laatste. Op de toevoegingen na dan, maar qua zitten en rijden absoluut. En sturen ook: hoewel we echt ons best doen is het niet gelukt ook maar iets aan de grond te rijden, iets wat we lang geleden ook al gemerkt hadden. Nadere inspectie leert dat collega’s eerder wel succesvol zijn geweest en het opnieuw de middenbok is die als eerste het asfalt raakt. Niet direct een probleem, je bent al een grote jongen als je het haalt. In de praktijk is de bediening ook wel oké, op een paar knopjes na waarbij je je 't is een flinke jongen, maar dan kun je er ook flink mee sturenafvraagt of het wel zo intuïtief is als bij anderen. Maar er zit wel merkbaar een gedachte achter en ach, niet iedereen heeft dezelfde mening. De multifunctionele knop is inderdaad het best op de ‘ruit’-stand te zetten, die gebruik je al rijdend nog het meest.

Enige wat wel gefronste wenkbrauwen bij de bijgeleverde Japanners opwekt is een klein beetje gepuzzel met de Keyless beveiliging: eenmaal buiten de activatiecirkel is de scooter ook niet zomaar uit te schakelen als deze nog aan zou staan. Met de zender in de hand dan weer wel, daar zit een extra aan-uit knopje op. En inderdaad is afsluiten gewoon een extra druk op de knop. En de handschoenenvakjes worden dan eveneens afgesloten, dus je zou desnoods je mobieltje er in kunnen laten en onbezorgd een drankje kunnen doen.