Zoeken

Test: Yamaha MT-10 SP

Semi-actief

20 maart 2017

Wat het nou zo speciaal maakt, is de semi-actieve vering van Öhlins. Daarnaast komt er een full colour TFT dashboard bij, maar dat is zo met elkaar verweven dat je het al bijna niet meer als apart onderdeel kunt noemen. Het display is je interface waarop je alle functies kunt aflezen en instellen en dat zijn er nogal wat. Heb je bij de standaardfiets simpelweg keuze tussen tractiecontrole in drie standen en motormapping in drie standen, dat zijn er op de SP ietsje meer. Om te beginnen kun je kiezen  uit vier programma’s. "Let op," zeggen ze dan. "D'r kunnen bavianen oversteken." Dat is het makkelijke deel, want binnen die programma’s (A, B, C of D) kun je kiezen uit drie rijmodi, drie tractiecontrole standen en vijf veringskarakteristieken, die je ook nog eens elk afzonderlijk kunt instellen. En bovendien kun je onderweg nog voldoende tweaken ook.

Maar het lijkt ingewikkelder dan het is. Of althans: je kunt het ingewikkeld maken, maar het hoeft niet. De vier programmakeuzes betekenen gewoon dat je vier keer een voorkeuze kunt maken en dus min of meer op elk moment de keus hebt uit vier settingen voor verschillende omstandigheden. Zo kun je dus bijvoorbeeld een map reserveren voor rukweer, als je het liefst een softe gasrespons hebt, veel tractiecontrole en een soepel veergedrag. Dan kies je vervolgens een circuitsetting met full power, minimale of zelfs geen tractiecontrole en de vering precies zo ingesteld zoals jij het hebben wilt. Kan. Desnoods neem je er nog een stuntmapping bij, met niet te agressieve motormapping, geen tractiecontrole en passende vering en dan nog heb je
Geluid creëren we tegenwoordig vooral door de luchtinlaat te tweaken. Hoewel de standaard demper ook best aardig klinkt

Wat een blok, wat een blok...

Voor wie ook wil zien dat 't écht een SP is
er eentje over om gewoon mee over de weg te knallen. Bijvoorbeeld, want je kunt ook gewoon vier mappen instellen voor vier verschillende circuitomstandigheden. Kan ook.  En wat je ook doet, je kunt per map altijd nog kiezen tussen motormapping, tractiecontrole setting en veringskarakter. Hoezo keus genoeg? Droge tekst oké, maar het is een fiets van uitersten… en dus weerspiegelt de tekst dat.

En dan kunnen we nog verder, want die vijf vering presets kunnen ook nog eens tot in detail gefinetuned worden. Dit dan wel enkel bij stilstand, want het is nogal een gepriegel, maar het kan wel en hoe: de voorkeuzes zijn A1, A2 en M1, M2 en M3, wat staat voor twee automatische settingen en drie manuele. Gaan we op de eerste twee in: dat zijn de semi-actieve settingen zoals we die ook kennen van andere merken. Dan hebben we het over reagerende vering die dus op de situatie inspeelt. Maar als extraatje heeft Yamaha, of Öhlins, je de mogelijkheid gegeven ook deze nog af te stellen als je dat zou willen. Meer of minder demping, ingaand en uitgaand afzonderlijk. Omdat het toch nog automatische settingen zijn kun je er niet zo extreem ver mee gaan als in de manuele modus, maar het kán wel. De twee verschillen standaard in hardheid, waarbij A2 iets softer en vergevingsgezinder is als A1. Daarnaast zijn de M-standen dus drie volledig instelbare settingen waar je alles zelf mee kunt. Ze bedoelen zeker dangerous, zag net nog een bord 'all animals are dangerous'Deze zijn standaard redelijk ver uiteen geprogrammeerd, maar alles kan, op de klik nauwkeurig. Precies zoals je bij klassieke vering ook doet dus, maar dan zonder gereedschap. En dát is het grote geheim van de SP.

Duizelt het al? Geeft niks. Vergeleken hierbij is het een opluchting om weer op een standaard MT terecht te komen en lijkt die haast kinderlijk eenvoudig. Maar goed, daar gaat het niet om. Nu rijden we SP. En dat gaat prima.. ook zonder ergens aan te komen rijdt het natuurlijk gewoon dik in orde. De vering is van een iets hoger niveau dan het standaardspul en dat rijdt nou eenmaal gewoon helemaal dik in orde. En dan is er nog meer nieuw aan de motor. Terwijl we ons een weg banen vanuit het centrum van Kaapstad richting de open velden spelen we meer met de quickshifter en cruise control dan dat we ons druk maken over de veringsinstellingen. Jawel, cruise control! Die voor dit jaar ook nog eens is verhuisd naar de linkerkant en dús veel beter te bedienen is. We rijden op de snelweg, dus dat boeit ook nog helemaal niet, dat komt later wel. Intussen maken we nog weer wat meer kennis met het lokale verkeer. Als er al regels gelden hier, dan gaan die voor motorrijders een stuk minder op. En andere weggebruikers trekken zich ook niet echt veel aan van links of rechts inhalen. Zelfs als we met een mooi tempo boven de aangegeven maximumsnelheid een politieauto passeren, kijkt geen van de inzittenden op of om. Maar goed, 't is wel weer eens wat anders dan de kat van de burenMoet je hier thuis eens proberen. Wel een aparte gewaarwording dat we opnieuw moeten wennen aan links rijden. Zeker in combinatie met de laagstaande zon – en dan merk je eindelijk dat je op de andere kant van de aardbol rijdt, het licht klopt gewoon niet – duurt het langer om in het ritme te komen dan normaal. Heel apart.

Nog aparter wordt het als we na een paar bochten –om er in te komen- toch ineens van het gas moeten. De waarschuwingsborden staan overal: ‘let op, wilde dieren, niet aanraken en pas op je spullen’, maar om ze dan toch een keer in het wild tegen te komen, daar waren we toch niet helemaal op voorbereid. Zo tof! Waarschijnlijk zullen Afrikanen sommige dingen die wij heel normaal vinden ook niet snappen, maar vooralsnog staan ze vóór. Bedoel: bavianen! Echte!