Test: Kawasaki Ninja 650

Dit is niet normaal meer. Hoe vaak hebben we dit op de redactie al niet gezegd. Begin deze eeuw was de Supersport met afstand het best verkochte segment waardoor de ontwikkeling in een stroomversnelling kwam, maar daarmee groef de Supersport Het is een beetje tricky in de ochtend, dus beginnen rustig aan, zeggen ze dan...tegelijkertijd z’n eigen graf. Om de fiets voor de kick nog écht uit te kunnen melken – voor zover je daar bij 200 pk kanonnen diein racetrim maar een fractie langzamer zijn dan de MotoGP nog van spreken kunt – ben je veroordeeld tot het circuit, op straat rijd je in eerste versnelling al tempo rijbewijs kwijt. Zelfs een 600 supersport is voor op straat eigenlijk al overkill.

Dat verklaart waarom op straat het accent richting sportieve Nakeds werd verlegd. De ontwikkeling van de Supersport ging weliswaar door, maar dan als het technische summum waarvan er nog maar een handjevol worden verkocht – en dan voornamelijk voor op het circuit, op straat werd de sportieve Naked de nieuwe Supersport. Terwijl de Supersport op zich nog wel een ongekend populair is, Om vervolgens meteen er vandoor te peren alsof het de kwalificatie van de Lightweight TT isgetuige ook de vele reacties als op Facebook iets over een 200 pk+ fiets wordt gepost. We vinden ’t nog steeds supervet, maar we zijn er ons tegelijkertijd van bewust dat je er op straat geen sodeju meer aan hebt.

Om op straat toch nog de kick van een Supersport te ervaren zal er dus uit een ander vaatje moeten worden getapt en precies dát is wat Kawasaki in een notendop met de nieuwe Ninja 650 heeft gedaan, het ‘kleintje Supersport’ dat de ER-6f opvolgt. Dankzij z’n nieuwe naam maakt de fiets nu deel uit van de sportieve Ninja familie en staat ‘ie tussen het Ninja 300 instapmodel voor de beginnend motorrijder die net z’n A2 rijbewijs heeft en de Ninja ZX-6R waarmee Kenen Sofuoglu al aardig wat wereldtitels in het WK Supersport heeft behaald. Maar Kawasaki is verder gegaan dan alleen een nieuwe naam voor het kleintje Supersport te bedenken,
Zeg nou zelf, dit ziet er toch uit als dikke vette porno? Het display ziet er ook volwassen uit en is ook nog eens overzichtelijk en goed afleesbaar

De 649cc twin is goed voor 68 pk en heeft best een leuk eindschot. Bovenin klinkt 'ie ook 't mooist

Over dikke vette porno gesproken, kijk eens naar die achterbrug. Het achterlicht heeft de vorm van een X van de grond af aan is de fiets compleet nieuw opgebouwd. Het enige wat de Ninja 650 overeenkomt met de ER-6f is de 649cc paralleltwin, en zelfs dat is inwendig behoorlijk vernieuwd.

Als Kawasaki het alleen bij nieuwe design had gehouden dan was de missie wat mij persoonlijk betreft al meer dan geslaagd. Zeker in de KRT (Kawasaki Racing Team) kleuren ziet de Ninja 650 er begeerlijk uit. De scherpe vormgeving is perfect in lijn met de ZX-6R en ZX-10R en de afwerking is van dusdanig hoog niveau dat ‘ie in de verste verte niet meer als een goedkoop beginnersfietsje oogt. Kijk alleen al naar die bijzonder fraai gevormde achterbrug of het onder het motorblok geplaatste uitlaatsysteem dat standaard op toeren al niet onaardig klinkt, laat staan het vette Akrapovic systeem dat als accessoire leverbaar is – en eveneens aan Euro4 voldoet. Een upside down voorvork zou de spreekwoordelijke kers op de taart zijn geweest, maar dat is het enige wat ik anders zou hebben gedaan als men mij op de stoel van Kenji Idaka, De verantwoordelijke man voor de Ninja 650: Project Leader Kenji IdakaProject Leader van de Ninja 650, hadden gezet. 

Ook vanuit het zadel oogt de Ninja 650 alles behalve goedkoop. Het compleet digitale display van de ER-6f heeft plaatsgemaakt voor een unit met analoge toerenteller die er niet alleen stukken beter uitziet, maar ook nog eens beter afleesbaar en uitgebreider is. De versnellingsindicator is prominent rechts in de toerenteller aangebracht, met daaronder een klokje en daarboven de schakelindicator die via het menu kan worden ingesteld. In het grote display zijn naast snelheid de tripmeters, verbruiksindicatoren en restkilometers af te lezen. Bediening vanaf het stuur zou nog fraaier zijn geweest, maar dat valt onder de categorie spijkers op laag water. Wel top is het feit dat het ruitje in hoogte kan worden versteld, hoewel daarvoor wel een inbussleutel uit het boordgereedschap moet worden gebruikt. Het zadel is lekker vlak en ruim en met 790 mm zithoogte iets lager geplaatst dan de ER-6f,  waardoor ook kleine motorrijders hun voeten gemakkelijk aan de grond kunnen zetten. Een 25 mm hoger zadel wordt ook leverbaar en genoot zelfs mijn voorkeur tijdens een korte rit met het prototype, omdat de zithouding daar net wat actiever van wordt. Kawasaki benadrukte nog wel dat het nog slechts een prototype en geen definitieve versie was.