Megatest: Harley-Davidson 2018 Softail line-up

We trappen de tweedaagse kennismaking met de nieuwe Softail familie af op de Heritage Classic, het model dat al meer dertig jaar deel uitmaakt van Harley’s geschiedenis en het merk destijds van de ondergang heeft gered. Want geloof het of niet, begin jaren ’80 van de vorige eeuw zag het er niet florissant uit voor Harley-Davidson. De modellen van het Amerikaanse merk – hoe legendarisch ook – Al meer dan 30 jaar een echte kaskraker. Die Heritage Classic welteverstaanhadden grote moeite met de Japanse merken die de markt overspoelden met goedkope fietsen. In 1984 sloeg Harley terug met de introductie van het nieuwe Evolution V-Twin motorblok, maar pas na de visie van Willie G. Davidson kwam voor Harley het eind van de tunnel in zicht. Het was namelijk de kleinzoon van die het besluit nam een model te ontwerpen geheel in de geest van de Harley’s uit de periode na de tweede wereldoorlog. In 1986 was het model klaar. Het heette Heritage Softail Classic.

Nu wil het toeval dat begin jaren ’90 mijn broer precies zo’n Heritage Softail Classic had, waarmee we gedrieën (zijn vrouw achterop, ik op een supersport uit het groene kamp) heel Europa zijn doorgereisd. Maar ondanks dat het vijfentwintig jaar geleden moet zijn geweest dat ik op zijn Heritage Softail Classic heb gereden voelt het op de 2018 Heritage Classic alsof ik van een lange reis ben thuisgekomen. Alsof de Harley ‘welkom thuis’ tegen me zegt. Eenmaal plaatsgenomen op de luxe zetel van de Heritage Classic lijkt Harley’s belangrijkste V-Twin in al die jaren geen spat te zijn veranderd. De forse ruit, het hoge, maar wel brede stuur, de vorm van de tank met dubbele tankdop – waarvan de linker een dummy is en de centraal op de tank geplaatste snelheidsmeter ogen nog exact hetzelfde als drie decennia terug. Tot je verder kijkt en de verschillen ziet: De draaiknop in de console van de snelheidsmeter, waarmee de ‘Evo Heritage’ op contact kon worden gezet (wat in feite Harley’s eerste ‘keyless ride’ is geweest) heeft het veld geruimd voor keyless ride met afstandsbediening (standaard op alle Softails), waardoor de run-off schakelaar
2018, dus LED verlichting en een modern digitaal display in de verder klassiek ogende tellerunit

Als je dat toch mag kiezen uit Milwaukee-Eight 107 of 114. Volgende keer wel met hak-teen schakeling graag

Riant spatbord, spaakwielen, lederen zadeltassen. Nog vragen?

Chesterfield zou er jaloers op zijn. De ruit is vernieuwd en kan ook worden gedemonteerd nu ook als contactschakelaar dient. In de prominente snelheidsmeter zelf is een klein digitaal display aangebracht waaruit het noodzakelijke is af te lezen (twee tripmeters, restkilometers, tijd en toerental) dat met de menuschakelaar links op het stuur wordt bediend, terwijl ook links knopjes van cruise control terug zijn te vinden.

De zit is echter nog steeds onmiskenbaar Heritage, het zadel voelt als een Chesterfield en is met 680 mm heerlijk laag, wat in combinatie met het brede stuur en de riante voetplaten in een ontspannen zit heeft geresulteerd. Het grote scherm houdt je heerlijk uit de wind, maar kan desgewenst ook worden gedemonteerd – wat in de warme Spaanse nazomerzon misschien geen slecht idee was geweest, maar minstens zo interessant zijn de nieuwe afsluitbare zadeltassen die volgens Harley waterdicht moeten zijn en groot genoeg zijn om er een paar dagen tussenuit te gaan.

Ook het sturen gaat eigenlijk precies zoals het nog in mijn geheugen stond gegrift. Ondanks z’n massieve rijklaargewicht van 330 kilo, wat trouwens 17 kilo minder is dan z’n voorganger, stuurt de Heritage Classic verrassend licht en is ook op het korte werk verbluffend gemakkelijk van richting te veranderen. Hoe langer ik in het zadel van de Heritage Classic zit, hoe meer ik begin te begrijpen waarom m’n broer het destijds op de Zuid- en Oost Europese bergweggetjes het zoveel gemakkelijker had dan ik, ondanks dat hij nog passagier én bagage mee te slepen had.

Ook de remmen zijn nog steeds van hetzelfde kaliber als destijds, de enkele 300 mm schijf met 4-zuiger remklauw heeft de pittige taak om 400 kilo aan rijdende massa tot stilstand te krijgen en heeft daar z’n handen vol aan. Hard remmen kan wil, mits je hard genoeg in het remhendel knijpt – en niet onbelangrijk, ook vol de achterrem benut – maar een tweede schijf in het voorwiel zou geen overbodige luxe zijn. Dat was in 1991 en dat is nog steeds in 2018. Bijkomend nadeel van de enkele schijf is dat je bij hard remmen de voorvork voelt torderen. Toch, ondanks dat iets meer remkracht de Heritage Volgende keer van Barcelona naar huis?Classic niet zou misstaan, past het wel geheel bij het ‘layed-back’ karakter van de fiets: heerlijk ontspannen tokkelen en tegelijkertijd niet vies zijn van een mooie bochtige bergweg, zolang je dat maar niet in MotoGP stijl denkt te willen doen.

Het grote verschil tussen de ‘oer-Heritage’ en deze 2018 versie zit ‘m echter in het motorblok, dat in 30 jaar tijd een enorme stap heeft gezet. Waar dat Evolution blok nog als een wilde op en neer schudde op het moment dat je ‘m net had gestart – dat altijd gepaard ging met een kenmerkende klak van de startkoppeling, gevolgd door een halve seconde doodse stilte voordat de V-Twin tot leven kwam – zou je op deze Milwaukee-Eight haast een dubbeltje op z’n kant kunnen leggen, zo trillingsvrij als het motorblok loopt. Vanaf stationair toerental pakt de motor heerlijk op, maar voelt zich het prettigst zo rond de 3.000 toeren per minuut. Inderdaad, precies het punt dat volgens Harley het maximale koppel van 155 Nm dat deze 114 ci versie ter beschikking heeft, waardoor de route over de Spaanse bergwegen die Harley voor ons heeft uitgezet geheel in derde versnelling kan worden afgelegd. Actief de versnellingsbak gebruiken kan wel, maar levert je geen voordeel op en mis ik bovendien de optionele hak-teen schakeling, omdat áls je al wilt schakelen op deze Heritage Classic, dan wil je dat wel zo lui mogelijk doen.