Vergelijk: V-Strom Versus Crossrunner

De stoere looks van een allroad, maar dan met een niet-agressieve afwerking en bovendien voorzien van een straat georiënteerd rijwielgedeelte, dat is in een notendop de Crossrunner zoals Honda ‘m in gedachten had. Een motor die vooral de slapende motorrijder moest aanspreken, die volgens onderzoek wel gecharmeerd was van de uitstraling van een allroad, maar niet van de bijbehorende zithoogte en nerveuze stabiliteit op hoge snelheid. Echter, zo goed als Honda’s bedoelingen met de Crossrunner waren, zo stevig was ook de kritiek nadat de motor op Mallorca aan de wereldpers werd voorgesteld. Kritiek die volgens Honda niet écht reëel was omdat we een verkeerde beoordelingsbril hadden opgezet en de motor dus niet vanuit het oogpunt van de connaisseur, maar vanuit die herintredende motorrijder moest worden gezien. Nu was dat gegeven alleen al reden om de fiets in eigen land een tweede kans te geven, maar om uit te maken of de fiets voor herintreders écht beter is dan een echte allroad was het zaak om ‘m dan maar meteen daar tegenover te zetten. Al snel ontstond het idee daarvoor een van Neerlands best verkochte allroads, de Suzuki V-Strom te gebruiken, maar die fiets was bepaald niet meer nieuw waardoor het idee snel naar de achtergrond verdween. Tot Suzuki ons afgelopen zomer een handje wist te helpen met de lancering van de V-Strom 2.0 en het plan alsnog ten uitvoer kon worden gebracht.

Bovenstaand is in het kort de oeverloze discussie die op onze redactie voorafgaand aan deze vergelijkingstest werd gevoerd. Met mijn eigen bevindingen van de introducties, die bij beide fietsen door ondergetekende waren gedaan, nog vers in het geheugen was ik niet alleen erg benieuwd hoe deze fietsen in eigen land zouden bevallen en zich ten opzichte van elkaar zouden weten te houden, maar meer nog was ik benieuwd wat de rest ervan zou vinden. En, misschien nog wel belangrijker, welke motor bij de slapende motorrijder de voorkeur zou krijgen.

Nu had ik me dus al een mening gevormd, maar voor Vincent waren beide fietsen nieuw en had daardoor een schone lei. Bovendien hadden we nog een troef achter de hand in de persoon van mijn vriendin, die na tijdens TT week op het eiland Man doodangsten te hebben uitgestaan haar helm aan de kapstok had gehangen en al bijna tien jaar geen motor had gereden. En dus perfect als slapende motorrijder zou kunnen fungeren, alleen wist ze dat nog niet.

Terwijl Vincent zich in Schiphol-rijk bij Honda meldt om de Crossrunner op te halen is aan mij de eer hetzelfde met de V-Strom bij Suzuki in Vianen te doen. Ik verexcuseer me met het feit dat Vincent al onderweg is en we freaks-gebruikelijk té strak hebben gepland, maar eigenlijk is het een grote smoes om maar zo lang mogelijk van de V-Strom te kunnen genieten. En dat is voor het eerst, daar waar ik bij z’n voorganger altijd wel gecharmeerd was van z’n rijkwaliteiten, maar ’t nooit mijn favoriet was geweest heeft deze opvolger vanaf de eerste meters in Kroatië meteen mijn gevoelige snaar weten te raken. Weg plompe en oubollige looks, welkom fraai design en kekke uitstraling. Dat de V-Strom 2.0 geen vluchtige vakantieliefde is geweest blijkt al snel als ik vanuit Vianen me opmaak voor de trip naar de redactie, waar hopelijk die Burger al koffie heeft gezet. Net als in Kroatië weet de fiets me vanaf de eerste meters aangenaam te verrassen met een rijgemak waar maar weinig fietsen aan kunnen tippen. Geen bakken met vermogen, geen ‘ogen uit de oogkassen’ remmelarij, maar een lekker fietsje dat zich met speels gemak over de bochtige lekdijk laat sturen.

Komen we bij de V-Strom superlatieven te kort, bij de Crossrunner is het een heel ander verhaal. De motor is overduidelijk een mix van de oude VFR en een allroad, en daar gaat het verhaal meteen ook mank. Wisten we ‘m tijdens de introductie al niet goed te plaatsen, ook nu hebben we vanaf het eerste moment het gevoel dat iets niet klopt. De motor geeft weinig feedback, waardoor je geen idee hebt wat er werkelijk onder je aan het gebeuren is en je maar moet vertrouwen op de kwaliteiten van de Pirelli banden. Nu zal een beginnend of herintredend motorrijder dat waarschijnlijk weinig zeggen, simpelweg omdat de ervaring en referentie ontbreekt, maar wat ‘m wel zal opvallen is de zitpositie die door de aparte plaatsing van de voetsteunen nog een tik na krijgt. Wat ook niet anders kan met een rijwielgedeelte dat van de VFR afstamt. Terwijl je bovenlijf dankzij het brede en hoger geplaatste stuur heerlijk relaxed op de Crossrunner zit is de fiets voor je onderlijf nog steeds een sportmachine waardoor je op een vreemde manier gehurkt lijkt te zitten. Misschien lekker als je moet poepen, maar om zo de hele dag motor te moeten rijden, neen dank u.