Test: MV Agusta Brutale R 1090

Zeg je MV Agusta dan zeg je F4. Hoewel het gamma van ‘die andere Italiaan’ met de Brutales al een tijd lang breder is dan slechts hun raspaard werpt de F4 toch een schaduw over zijn kleinere broers. Dat hier een einde aan moet komen volgens MV mag duidelijk zijn. Niet alleen is de firma uit Varese de eerste motorfabrikant die een antwoord gaat geven op de alleenheerschappij van de Triumph Daytona, ze hebben hun aanbod aan exclusieve nakeds onlangs uitgebreid met de door ons geteste Brutale R 1090. Het tweelingbroertje van de RR 1090 die slechts met één R ter wereld is gekomen.

Tekst: Thomas Reedijk
Fotografie: Thomas Reedijk, Ed Smits

Het gemis van die ene R betekent, in ieder geval op papier, nogal wat. Waar de RR het meest exclusieve naakte sieraad van MV is is de R wat normaler, wat meer gewoon gebleven, ordinair beweren boze tongen. Zo heeft de R in plaats van knippers in de spiegels van die oranje dingen aan de zijkant, zijn de wielen een stukje zwaarder, is het frame opgebouwd uit ordinair staal ipv Chroom Molybdeen, moet je het doen met normale radiale Brembo’s in plaats van monoblocks, een 50 mm volledig (maar toch erg gewoontjes) instelbare Marzocchi upside-down voorvork en, de gruwel, een Sachs monoshock die slechts instelbaar is op het gebied van veervoorspanning en uitgaande demping. En dan hebben we het over de prijs nog niet gehad. Want stel je voor. Zit je in de kroeg op te scheppen over de je spiksplinternieuwe MV Agusta moet je tussen neus en lippen door vermelden dat ‘ie slechts € 15950,- heeft gekost in plaats van de meer respect afdwingende € 20900,- die de RR moet kosten. Weet je ook gelijk wat dat dure spul moet opbrengen: een paar knappe knippertjes, monoblocks, race spec vering en een frame gemaakt van stukjes Space Shuttle. € 4950,- om precies te zijn.

Niet normaal meer

Sta je oog in oog met de normaalste van de 2, die met het ene erretje, besef je dat deze motor misschien wel ‘s een regelrechte hit kan gaan worden. Vooral op de Nederlandse markt, waar de euro nog wordt gewaardeerd om wat ‘ie waard is. Want man o man, wat is dit een mooie motor, niet normaal meer. Het wit, zwart met rode exemplaar dat wij reden ziet er boven z’n stand uit. Zet er 8 r’en op en het is nog geloofwaardig. Het ontwerp van de Brutale 1090 is helemaal af. Strak en clean aan de ene kant, aan de andere kant zie je direct dat je hier te maken hebt met een woest apparaat dat niet gebouwd is voor degene die 1 x per jaar eens een motor huurt. Het frame omhelst het motorblok dat net zichtbaar genoeg is en samen met het rode kleppendeksel in harmonie
Sinds de eerste Brutale al ongeëvenaard qua geluid, de Brutale. Bovendien met looks waar je ook 's ochtends naast wakker wilt worden. Alleen die zachte bedieningsknopjes in het display, maar ach, niemand is perfect.

Denk je al lekker aan het knallen te zijn, blijkt ie op 'Restricted Modus' te staan. Mwooaahhh

Hadden we al gezegd hoe ongelofelijk sexie de Brutal is, ook van dichtbij?is met de rest van de machine. De dubbele shotgun achtige uitlaat, de in het kontje weggewerkte handgrepen, de enkelzijdige achterbrug, alles ademt Italiaans design. Hier staat duidelijk een motor waarbij het uiterlijk minstens zo belangrijk is als vermogen en koppel. De knippers die omgerekend toch een euro of 500 goedkoper moeten zijn dan de geïntegreerde zitten totaal niet in de weg en dat er geen monoblocks op de machine zitten valt niet eens op. En toch staat hier een apparaat met een redelijk gemiddelde prijs, voor de normale man. Die misschien toch niet zo normaal wil zijn als z’n portemonnee ‘m toelaat.

De i’tjes onder de punt

Hoewel de RR duidelijk de puntjes op de i zet, uiteindelijk gaat het toch om de i onder de puntjes, want een i zonder punt is nog steeds een l. En als de RR een kleine i is, is de R zeker een hoofdletter L. Ahum… Het interne geweld wordt in de R en de RR opgelaaid door dezelfde krachtbron. Een 1078 cc grote vier-in-lijn incl. 8 standen traction control die het rijwiel vooruit helpt met een vermogen van max. 144 pk en een koppel van 112 Nm. De onboard computer is daarnaast voorzien van een drive mode selectie van 2 standen: Full Power en Restricted. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan moeten ze hebben gedacht bij MV Agusta. In de restricted mode levert het blok een vermogen van 99 pk en 103 Nm koppel. En het aanwezig blijven van een flinke bult koppel in restricted mode zorgt ervoor dat dit een uiterst rijdbare stand is voor de openbare weg.

Waar de Brutale het simpel houdt op het gebied van vermogensrestrictie, te verdelen in 2 standen, is dit allerminst het geval op het gebied van de instelbare boordcomputer. De knoppen op het dashboard zijn van het zachte soort. Lastig in te drukken dus en met handschoenen aan al helemaal niet mogelijk. Daarnaast is een simpel taakje zoals het resetten van je dagteller alleen mogelijk als je te allen tijde het instructieboekje bij je houdt. En zelfs dan moet je minstens 10 minuten uittrekken om de teller weer te resetten. Niet te doen en oorzaak van grote ergernis. Daarnaast is er dus de simpele drive mode selectie. Zeg maar standje aan of uit, niks mis mee. Maar het verwarrende is dat de motor, zonder visuele ondersteuning zoals een klein pictogrammetje altijd in standje langzaam staat. Je verwacht het andersom, of in ieder geval samengaand met een duidelijke vermelding op het dashboard zoals bij de meeste motoren met elektronica aan boord.

Maar goed, aan ons de taak om bijzaak van hoofdzaak te scheiden. Hoe fijn een bedienbaar dashboard ook is en hoe veel MV nog te leren heeft op dit gebied, de bediening van je dashboard is niet datgene wat je 10 jaar later nog herinnert van die ene motortrip. Wat wél bijblijft is wat voor een vette motor je had en hoe lekker dat ding wel niet reed. En op dat gebied slaagt de nieuwe Brutale met vlag en wimpel. Want neem plaats, start de motor en je ergernis over één of ander knopje verdwijnt als leven tijdens een atoomoorlog.

Het eerste dat opvalt is dat de Brutale ten opzichte van zijn grote broer de F4 zich makkelijk laat behandelen, maar vergeleken met zijn concurrentie nog steeds erg brutaal is. Of beter gezegd, direct. Alles op de motor reageert direct. Draai het gas open en ongeacht welke stand, de motor spuit van z’n plek. Het wegrijden met de Brutale heeft veel weg van het wegrijden met een dikke twin. De eerste paar meters beheers je met de koppeling en niet zozeer met het gas. Dat wil niet zeggen dat de motor onbeheersbaar is, maar meer een precisieapparaat. De vermogensafgifte is krachtig, solide en clean. Je voelt meteen dat deze motor binnen no time zeer illegale snelheden kan bereiken. Het remgevoel sluit hier naadloos bij aan. De remmen zijn direct, spreken duidelijk aan en houden niet van half werk. Ze zijn niet zo giftig als monoblocks, maar bieden in ieder geval voor op straat meer dan voldoende remvermogen.
Terug van weggeweest, de stervormige velgen die de Brutale zeker niet misstaan. Geen state of the art high-tech remmen en vering, maar of dat op straat een gemis is. Zeker in de regen misten we de Monoblocs als kiespijn.

Hopelijk hoef ik niet te vaak op en neer te rijden, zo dicht zitten we nou ook weer niet bij een pomp

je hebt sexie, en dan heb je nog sexie. Dit ding is sexie, begrepen?Wat een beetje bij het vermogen en de remmen uit de toon valt is dat de vering, in standaardsetting, enigszins zacht staat afgesteld. Of dit een probleem is moet gedurende de test nog blijken. De stand en het formaat van het stuur zijn voor een naked wat mij betreft perfect. Het stuur staat natuurlijk hoog en voelt breed aan, maar is zeerzeker niet te hoog of te breed. Je kan nog steeds lekker je gewicht op het voorwiel zetten, zonder dat je te veel op je polsen hoeft te leunen. Een ander voordeel van het directe gevoel van de Brutale is dat je snel heel veel plezier kunt hebben: weelies en stoppies zijn zelfs voor onervaren stunters als ik kinderspel. Naarmate de test vorderde viel steeds meer op hoe compact en solide de Brutale 1090 aanvoelt. Echt een machine die op snelheid gereden moet worden om dit betaalbare juweel te kunnen waarderen voor wat ‘ie is; een supersport gericht op de openbare weg.

Wat verder opviel, toen eindelijk ontdekt werd dat we in de geknepen stand aan het rijden waren dat het volledige vermogen er smeuïger uitkomt dan de bij de geknepen stand. Alsof de motor in de Restricted Mode heel graag naar voren wilt, maar letterlijk en figuurlijk wordt tegengehouden. Naar dit gevoel moet je wel echt op zoek en is dus een gevalletje zout op slakken leggen. In Full Power heb je hier uiteraard totaal geen last van. Het enige nadeel van het brute en lekkere vermogen dat het blok naar buiten weet te persen is het verbruik. Met een gemiddelde van 1 op 10 is het verbruik gewoon teleurstellend te noemen.

Het beste van twee werelden

Als je tijd hebt gehad jezelf en de motor op te warmen en het tijd is om het gas goed open te zetten valt het heerlijke en gefocuste motorkarakter van de R 1090 op. MV Agusta is meer dan geslaagd om het beste van twee werelden te combineren. Bij lagere toerentallen biedt het blok het koppel van een tweecilinder, maar waar je bij een twin aan schakelen moet gaan denken begint op de MV pas het feest. Het indrukwekkende vermogen zwelt boven de 8000 toeren aan tot een ware krachtsexplosie waar je je op de openbare weg niet in moet vergissen. Dit doet me denken aan onze superbike test op Magny Cours. Wat een kracht. Ook het geluid heeft MV Agusta erg goed voor elkaar. Als de motor in z’n vrij een beetje staat te pruttelen lijkt er niks aan de hand. Maar doormiddel van een klep in het uitlaatsysteem gaat de vermogensexplosie gepaard met een orgastisch aanzwellend geluid waarbij je je afvraagt hoe het in godsnaam mogelijk is dat dit door de geluidskeuring is gekomen. Het geluid heeft alles weg van het rijden met een open demper. En dat is dus nog een besparing, aangezien het echt onzin is om voor deze motor een vervangende demper aan te schaffen.

Wat ook positief opvalt is de vering die tijdens de eerste paar meters enigszins week aanvoelde op het eind van de dag geen slag verkeerd heeft gegeven. Op de Nederlandse stuurweggetjes staat de vering in standaardsetting gewoon goed en is het veergevoel progressief te noemen. Ook op slecht wegdek slaat de vering niet door en behoudt het rubber het contact met de weg, terwijl strakke bochten zonder protest van de achterkant en met gevoel kunnen worden genomen. Wel merk je tijdens echt snelle bochten wat beweging in de ophanging. Iets wat bijvoorbeeld op het circuit of biljartlakenstrakke asfaltslierten zal moeten worden aangepakt.

De tijd dat een naked bike gericht was op de toeristisch aangelegde tourrijder die op z’n gemak b-weggetjes afstruint ligt duidelijk ver achter ons. MV Agusta bestempelt de Brutale 1090R als referentiepunt voor de concurrentie. Dit is een gedurfde uitspraak anno 2011 met concurrenten als de Aprilia Tuono V4 en Ducati Streetfighter, maar snijdt zéker gezien de prijs van de Brutale toch zeker hout. Design, dat hoef je die Italianen niet meer te leren. Nu alleen nog een acceptabel verbruik pleaseAls er iets is aan te merken op de R 1090 is het gericht op bijzaken als het instellen van je dagteller of de instelling van de vermogensafgifte.

Daarbuiten biedt MV Agusta met de 1090R een compleet pakket voor de motorrijder die op zoek is naar een sportieve naked bike die ook op het circuit zijn mannetje staat. De zithouding, de vermogensafgifte en het design zijn allemaal van een hoog niveau. Op de weg voelt de motor aan als een stuk kwaliteitsgereedschap met een zeer direct maar niet oncomfortabel rijgedrag.  Door een paar aanpassingen, vooral op het gebied van gebruikte materialen, is de prijs van de Brutale ten opzichte van zijn grote broer, de RR 1090, gedaald naar een acceptabel niveau waardoor de motor ook voor de minder vermogende motorrijder toegankelijk is.  En als het je niet om het geld gaat, voor € 4950,- kun je een hoop aan de motor versleutelen om ‘m nog meer aan je persoonlijke wensen te laten voldoen. Misschien nog meer en beter dan de RR.

Aan de andere kant kun je het geld misschien beter in je portemonnee laten zitten aangezien je het nodig zult hebben aan de pomp. Want het verbruik van de Brutale 1090R is misschien wel het enige echte minpunt van de motor. Het feit dat de MV een acceptabele actieradius heeft is voornamelijk te danken aan de 21 liter grote tank, waar je dus precies 210 km verder mee komt. Nou moet hier wel bij vermeld worden dat wij op een spiksplinternieuwe motor reden die nog moest worden ingereden. Wellicht dus dat de motor iets minder gaat verbruiken naarmate er meer kilometers op worden gezet. Maar een zuinigheidstest zal de Brutale nooit gaan winnen. En in een tijd dat een litertje euro loodvrij 1,60 kost is dit voor de normale man misschien wel de reden om de concurrentie van de MV Agusta Brutale 1090R niet uit het oog te verliezen.

• design: tot in de puntjes uitgewerkt, wegligging en rijgedrag, krachtig en levendig motorblok, geluid
• bediening dashboard/multifunctionele computer, verbruik