Zoeken

Vergelijk: Aprilia Tuono versus Buell Lightning

Pagina 3

25 juli 2003
Inhoudsopgave
Vergelijk: Aprilia Tuono versus Buell Lightning
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7
Pagina 8

Rijden met die hap

Aprilia Tuono 2003 Maar genoeg nu over knopjes, rijden met die bak! Daar gaat het immers om, nietwaar: hoe rijdt het nou? Kort samengevat: dit kan wel eens een héél dure motor worden. En dan wellicht niet eens in aanschaf; je bent voor elke motor toch wel een smak geld kwijt, maar meer wat betreft de kosten achteraf. Want wat een verschrikkelijk ondeugende fiets is dit zeg. Het begint allemaal heel onschuldig: rustig tussen het wachtende verkeer door laverend voor een mooi plekje vooraan bij de stoplichten is niet echt strafbaar; evenmin als per ongeluk niet merken dat de uitlaat precies op de hoogte zit van het open raam van de auto naast je (had hij zijn raampje maar dicht moeten doen, nietwaar?), terwijl je vrolijk aan het gas draaiend zit te genieten van de dikke klappen uit de titanium pijp... Het begint pas echt wanneer het licht op groen springt. Dankzij de erg actieve zithouding zit je helemaal klaar voor het losbreken van de (opgegeven) 126 Pk die er dan ook in één keer uit willen. Het resultaat is dat je heel snel ontdekt dat de buddy misschien ietsje vriendelijker gemaakt zou mogen worden, terwijl je door uit alle macht de bovenbenen tegen de tank aan te klemmen hoopt zo toch nog als één geheel aan de andere kant van de kruising terecht te komen. Puntje voor de aantekeningen: hAprilia Tuono 2003
Aprilia Tuono 2003
Aprilia Tuono 2003
et ding wil hard vooruit... Ik zal het gelijk een beetje toelichten: de buddy loopt over de lengte gezien strak recht, dus zonder randjes of dergelijk. Als je daarbij optelt dat het (wel iets verhoogde) deel van de duo ruimschoots daarachter zit, krijg je dus bij elke serieuze poging tot acceleratie het gevoel er elk moment achterover af te kunnen vallen. En dat is niet best voor het zelfvertrouwen. Ik kan niet zeggen dat ik niet geprobeerd heb eraan te wennen, integendeel, maar hier zal meer dan een weekendje voor nodig zijn. De tank daarentegen kan wel rekenen op mijn goedkeuring. De uitsparingen aan weerszijden zijn zodanig dat ze zeer effectief helpen als wheelie-houvast, waarvoor mijn dank.

Zo tijdens het rijden laat ik mijn gedachten nog wel eens gaan en probeer me in te denken wat precies het ideale inzetgebied zou zijn van te motor waar ik op dat moment op rijd (En dat zou je dan eigenlijk ook meteen op moeten schrijven...). Zo ook de Tuono. Ik probeer te verzinnen hoe ideaal de motor is op kronkelweggetjes ergens diep in Zuid-Frankrijk. Op diezelfde weggetjes heb ik ooit een RS 125 Local Hero zien rijden en bedacht me meteen dat er waarschijnlijk geen beter toegespitste fiets kan zijn dan zoiets, maar als je die niet hebt zul je het moeten doen met datgene wat wel tot je beschikking staat, nietwaar? De Tuono is eh, nogal wat anders dan een 125je, maar zou het de kleine zomaar eens heel erg moeilijk kunnen maken: Grondspeling? Check. Stuureigenschappen? Check –wat hij eventueel door zijn gewicht iets zwaarder zou sturen wordt ruimschoots gecompenseerd door het brede stuur. Vering? Geen twijfel. Vermogen? Plenty. En daar zou de Tuono zelfs nog mee in het voordeel kunnen zijn zodra de weg ietsjes minder bochtig wordt. Echter, we zitten nog steeds in Zuid-Frankrijk, dus: Remmen? Ook dikke check. Dit alles plus het feit dat de fiets groot, sterk en comfortabel genoeg is om er pakken bagage en een eventuele duo moeiteloos duizend kilometer van huis daar naartoe over de autoroute te slepen en je hebt je ideale vakantie-feestfiets. Ongeveer.

Maar uiteraard kan de motor veel meer dan alleen wheelieën. (Voor de liefhebbers: met een beetje handigheid is hij zelfs in drie nog omhoog te krijgen...) Hard rechtuit bijvoorbeeld, gaat ook heel erg goed. Hoe hard? Geen idee, ik heb het ergens boven de 220 op moeten geven… Maar dat is toch ook al knalhard voor een fiets met slechts een bikinikuipje. Zeker is wel dat het blok er nog lang niet genoeg van had. Ik kan het ook anders beschrijven: rij je met een leuk gangetje van 140 in zes op de snelweg en draai je (bijvoorbeeld om in te halen) aan het gas, dan begint het ding te protesteren dat het zwaar onder toeren loopt! Aan de andere kant: dergelijke uitstapjes zijn natuurlijk wel terug te lezen op het benzinebonnetje. De verbruikscijfers lagen allemaal tussen de 1 op 11.9 en 1 op 16. En ik weet zeker dat als je meer je best doet die cijfers nog wat omlaag kunnen. Behalve het blok is ook her rijwielgedeelte vrijwel ongewijzigd overgenomen van de Mille, dus het valt te verwachten dat er ook best wel een bochtje mee gepikt kan worden. Zou natuurlijk nog beter moeten zijn gezien de hogere opbouw en het brede stuur (wordt een beetje Aprilia-eigen om daar een heel fraaie kroonplaat bij te leveren). Om dat uit te proberen zoeken we een bekend dijkje op. Normaliter, op mijn 400je, rij ik daar redelijk vloeiend overheen; van begin tot eind ongeveer in één versnelling, gas ook ongeveer op dezelfde stand en alle verschillende bochten worden aangevallen met slechts een verandering van hellingshoek. Dat werkt dus niet op de Tuono, maar wat de fiets ervoor in de plaats geeft is minstens zo verslavend. Alhoewel het meeste wel in dezelfde versnelling genomen wordt, is het nu ineens een aaneenschakeling geworden van accelereren en (op tijd...) remmen. Komt natuurlijk ook door het blok dat je steeds weer afschiet vanuit een bocht; hierdoor kom je toch ietsjes harder bij de volgende bocht aan. Geen probleem natuurlijk, de stoppers zorgen er wel weer voor dat je toch op de dijk je weg vervolgt. Zo wordt de rit één geheel van korte stoten gas, afgewisseld met dat mooie geluid van een afremmende tweecilinder. En dan nog begrijpen sommige mensen het nut van een vervangingsdemper niet...

Aprilia Tuono 2003