Benelli Tornado Tre + MV Agusta F4 SPR

In de brandende zomerzon valt meteen de schoonheid van de SPR op. Was de gewone F4 al een juweeltje om te zien, deze motor doet daar nog 5 scheppen bovenop. Iemand die al onder de indruk was van bijvoorbeeld de Ducati 916 zal het kwijl uit zijn mond lopen bij het aanschouwen van deze motor. Sterker nog, ik kan me zelfs voorstellen dat diegene die zich de trotse eigenaar van een van deze 300 motoren mag noemen er 's avonds met een kratje bier uren naar gaat zitten kijken. Niets geen schreeuwerige kleuren of dito stickers, maar een motor die uitblinkt door z'n eenvoud en tot in het kleinste detail geperfectioneerde vormgeving. Geen overdaad aan carbon, maar precies genoeg om juist die details te accentueren. Wat te denken van de 50!!mm UPSD voorvork, waarbij het voorwiel door middel van snelsluiters binnen een mum van een tijd is te verwisselen, iets wat tot op heden alleen was voorbehouden aan Endurance racers. Snelsluiters die je bijvoorbeeld ook terug vindt in de kuip, waardoor deze in een mum van tijd is te verwijderen. Wederom iets uit de racerij, wat toch duidelijk de achterliggende gedachte is geweest van deze motor. Rijdend met de SPR valt meteen de gelijkenis op met de Ducati 916, wat uiteindelijk toch mag worden gezien als de voorganger van de F4 serie. Volgens Ducatisten had dit dus de opvolger van de 916 serie kunnen zijn, ware het niet dat in 1995 Cagiva en Ducatiâ's wegen gingen scheiden. Maar of dat nou iets is om rouwig om te zijn? Ik denk het niet. Niet alleen is een legendarisch motormerk een nieuw leven ingeblazen, maar ze hebben het ook nog eens op een manier gedaan dat de racehistorie door je aderen gaat stromen zodra je je benen over het zadel van de SPR gooit.

Uit de zithouding blijkt meteen dat dit geen allemans vriendje is. De diepgeplaatste clipons, in combinatie met de (excentrisch verstelbare) voetsteunen verklappen meteen het karakter van deze motor. Dit is een racer pure sang en moet dan ook als zodanig bereden worden. Met zijn 188kg drooggewicht mag het dan misschien geen lichtgewicht zijn volgens Japanse normen, maar let op! We hebben het hier over Italiaanse kilogrammen en op een of andere manier zijn die altijd lichter dan Japanse kiloâ's. Gevoelsmatig voelt deze motor met volle 21 liter tank dan ook lichter aan dan bijvoorbeeld een Suzuki GSXR1000. En gevoel is alles waar het hier om draait met deze SPR. Het is opmerkelijk hoe wendbaar deze motor is. Je zou verwachten dat vanwege de extreme zithouding het bij lage snelheid zwaar werken is op de SPR, maar niets is minder waar. Mede ook dankzij de extreem lange eerste versnelling (146 km/u) valt er ontzettend goed mee te rijden. Want ondanks zijn 147 pk heeft de SPR dus absoluut niet de neiging om in de ketting te klimmen. Daar waar je bij de huidige 1000cc Supersport motoren tot in de 3e versnelling wheelies kunt verwachten, blijft bij de SPR ten alle tijden het voorwiel aan de grond. En wheelies maken is op zich wel leuk, maar het wordt een ander verhaal als je constant op je hoede moet zijn dat de motor niet in de ketting klimt net als je dat niet kunt gebruiken. In plaats daarvan gaat deze SPR gewoon recht vooruit, met een daverende acceleratie die de pupillen in je oogkassen doet verbleken. Zolang de toerenteller zich nog in het 4-cijfer gebied bevindt is het nog allemaal nog wel te bevatten, maar zodra de 10.000 tpm zijn gepasseerd lijkt het net alsof de motor overschakelt naar Mach1. Het geluid van de 4 open Arrow uitlaatpijpjes, die standaard bij de SPR worden meegeleverd, klinkt daarbij als muziek in je oren. Alsof je door een katapult wordt gelanceerd, vliegt de motor vooruit en komt die volgende bocht ineens heel erg snel op je af. Ik kan mij niet herinneren ooit zo'n trap onder mijn kont te hebben gehad als op deze SPR. Je wordt letterlijk tegen het (met subtiel F4 geflaneerde) kussentje gedrukt en hebt het gevoel dat daarbij je armen ineens 5 centimeter langer zijn geworden. De motor blijft maar doorgaan, totdat een rood lampje aangeeft dat het tijd is om naar de volgende versnelling over te schakelen. Een klein tikje tegen de (erg kort schakelende) versnellingspook is dan voldoende voor de volgende versnelling, waarbij deze motor niets aan acceleratie inboet. Er lijkt geen einde te komen aan de waanzinnige acceleratie en voor je het weet zit je ver, maar dan ook ver boven de 200 km/u te rijden. Je kunt dan ook niet anders dan concluderen dat dit een regelrechte superbike is. Vervlogen herinneringen van Agustini op de TT komen dan ook bovendrijven, zodra je deze SPR van katoen geeft. Dit is geen gewone motor meer, maar een brok emotie. Daarbij valt het op dat hoe harder je de SPR berijdt, hoe beter hij zich in zijn element voelt. Niet dat je er niet rustig op kunt rijden, verre van dat, maar dat is niet waar deze motor om vraagt. Zit je echter in het middengebied, dan wordt het allemaal een stuk lastiger. Onbekend gebied is dan ook niet waar je het beste met de SPR uit de voeten zult komen. Of je zit 2 versnellingen te hoog en er gebeurt relatief weinig, of je hebt die 5 cijfers op de toerenteller en dan komt de volgende bocht wel heel erg snel op je af. Hard rijden is echt het credo en dat maakt deze motor dus zeker geen allemans vriendje. Sterker nog, doordat de SPR zo op en top getuned is legt hij zichzelf daarmee meteen een behoorlijke beperking op. Wegen als de B258 of de 500 Schwarzwalder Hochstraße (of nog beter, elk willekeurig circuit) zijn dan ook het ideale werkgebied van deze MV, maar ja, die heeft niet iedereen in zâ'n achtertuin liggen.

De vering van de SPR is helemaal afgestemd op het ruige vermogen, snoer en snoer hard dus. Zonder daarbij oncomfortabel te zijn. Sterker nog, je voelt letterlijk alles wat er onder je gebeurt, zonder daarbij ook maar één keer het idee te hebben dat de vering het niet zou kunnen bolwerken. Deze motor geeft je zoveel feedback en vertrouwen dat elke bocht die je instuurt de motor je aankijkt en zegt: "Pfff, dat kon veel harder". Opvallend is daarbij hoe gemakkelijk de motor zich van het ene op het andere oor om weet te leggen. Ik heb dan ook eerder het gevoel op een 600cc of zelfs een 400cc supersport te rijden. Maar ook hier geldt dus weer, dat jij de motor je wil op moet leggen. Geen tijd voor twijfelaars dus, maar vastberaden en doelgericht te werk gaan. De injectie van de motor werkt perfect, maar zit je (weer) net in dat twijfelgebied te rijden, dan heeft de injectie meer weg van een aan/uit schakelaar. (iets wat de laatste tijd bij meer injectiefietsen het geval is) Waar dat nou precies aan ligt zou ik zo niet kunnen zeggen, maar het is wel opvallend dat dit probleem zich juist bij hoogvermogende motorfietsen doet opspelen. Als je vervolgens moet tanken dan blijkt dat je rechterpols voornamelijk verantwoordelijk is geweest voor de hoeveelheid benzine die de SPR heeft genuttigd. Gemiddeld verbruikte de SPR gedurende onze test 1:12,3 Hoogste verbruikswaarde was 1: 9,8 en de laagste waarde die wij wisten te noteren was 1:13,9 Geen cijfers om mee thuis te komen, maar daar staat wel weer een brok vermogen tegenover waar je stil van wordt. Wat op zich wel weer goed is, is dat rustig rijden wordt beloond met een (relatief) gunstig benzineverbruik. Om al dit geweld tot stilstand te brengen is de SPR uitgerust met 310mm remschijven met 6 zuiger Nissin remklauwen. De remwerking is erg progressief maar niet wat je zou verwachten van zoâ'n racemotor. De remhendel heeft een lange vrije slag, waarbij je ook nog eens behoorlijk hard moet knijpen om een goede vertraging te krijgen. Dat zou toch een stuk beter moeten kunnen. Het gaat al snel erg hard en het laatste wat je wilt is geen vertrouwen in je remmen hebben. Niet dat de remmen echt slecht zijn ofzo, maar op een of andere manier mis ik die ‘biteâ' die bijvoorbeeld de 2003 Fireblade wel weet te bewerkstellen. Andere remblokken zijn mijns inziens dan ook geen overbodige luxe. Maar goed, eerlijk gezegd is dat ook het enige wat op deze motor is aan te merken. En dat oom agent er een andere mening op na houdt als het gaat om de snelheden waarmee je deze € 30.000 dure SPR dient te berijden. Een jaarabonnement op de Nordschleife of Franchorchamps is dan ook geen overbodige luxe, waarbij we dus weer terug zijn bij de basis van deze MV. Een racer pure sang in de geest van de legendarische racers waarmee het merk 40 jaar geleden zoveer furore wist te behalen.