Flat tracken in Faak

De volgende morgen komen we in een iets andere sfeer weer terug op de baan. De technische staf is nog de hele middag bezig geweest met de motoren en is dat nu opnieuw, om het probleem met het gestotter aan te pakken. Inmiddels zijn alle motoren voorzien van een extra panty over het luchtfilter tegen het stof, worden mappings aangepast en wordt er vooral redelijk gespannen Dit dus. Dé sleutel voor snelle rondetijden. Ik moet maar eens naar de ijzerboer...gezocht naar een oplossing. Marco himself probeert elke motor na een update afzonderlijk uit en beoordeelt of deze ingezet kan worden voor de wedstrijd of niet. Er gaat een dikke streep door het programma.

Maar dat is alleen om plaats te maken voor een compleet nieuwe opzet. Met vier nog wel goed werkende machines is het te riskant om vier man per heat aan de start te zetten, dan zijn er gewoonweg geen reservemotoren meer. Dus wordt gekozen voor twee man per heat, over een kortere race: drie ronden. Spektakel gegarandeerd, snelle wissels en veel (meer) races. Twee pouleraces, dan de finales volgens eenvoudig principe: verlies en je ligt eruit; de winnaars mogen het tegen elkaar opnemen. Goed… dat betekent dus dat ik minstens twee keer mag starten. Prima, mijn dag is goed. Dan zullen we daarna de tactiek eens doornemen. Met twee man aan de start kun je dus aan de binnenzijde starten en aan de buitenzijde. Vergeet de ideale lijn, korter is gewoon beter, Nú rijdt ie nog... gas! Meer gas! En dan nog meer!dus kun je veel beter de binnenste startplek hebben. De startplek wordt per loting bepaald, dus het wordt gokken. Betekent echter ook dat je geluk kunt hebben en pech. Als je snel bent, maar je tegenstander is nog sneller, ben je vroeg klaar. Als je langzaam bent, maar je tegenstander is nog trager, kom je toch een ronde verder. Maar vechten voor de overwinning moet je sowieso.

Het begint bij de loting. Op zich al spannend, want gezien bovenstaande kun je dus heel snel klaar zijn. Naarmate de loting vordert en zowel ikzelf als de snelle heren over blijven, krijg ik het toch enigszins warm. Dat duurt nog tot de een na laatste loting, als mijn naam eindelijk omgeroepen wordt. Op dat moment zijn de allersnelsten toch ingedeeld en kan ik weer rustig ademhalen. Die eerste ronde moet kunnen. Hoop ik.

Dan wordt het een tijdje toekijken, totdat het mijn beurt is. En de kunst afkijken en tactiek bepalen. Die startplek kunnen we weinig aan doen, maar de positie wel. Dat wordt nog eens gedemonstreerd als mijn Nederlandse collega net niet assertief genoeg is en daardoor maar niet voorbij zijn tegenstander weet te komen. Hij is sneller, maar komt er niet langs. Wel een meesterlijke race, maar op 0,1 seconde afgetroefd worden is nog altijd geen overwinning. Want jawel, vandaag rijden we met transponders. Dat heeft een paar voordelen, maar uiteindelijk wordt het in de finale pas écht functioneel…. Daarover straks meer. Vooraf weten we alvast wel dat de allersnelste rondetijd wordt genoteerd door…. De dame in ons gezelschap. Ai. Dus ze kan nog rijden ook, verdorie…

Gelukkig voor ons kan haar tegenstander dat ook en wordt ze dus tóch uitgeschakeld. Zo zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Als het eindelijk mijn beurt is weet ik wat me te doen staat: Zo snel mogelijk weg, zo snel mogelijk naar binnen en zo hard mogelijk blijven rijden. Makkelijk gezegd, iets lastiger gedaan. En ja, je mist een beetje gevecht door de nieuwe opzet, maar je moet nog steeds als eerste over de streep. Als ik een gaatje zie ga ik er dan ook voor en laat me ook niet van de wijs brengen door draaiende delen van ’s andermans motor. Dood of de gladiolen, je krijgt maar één kans! En niet achter me kijken, wat betekent dat ik Niks aan de hand jongens, komt helemaal goedpas een ronde later zie waarom mijn tegenstander niet meer pareert: door mijn actie is hij naar buiten gedreven en is daar zijn evenwicht verloren. Dikke schuiver, einde race. Het minste wat ik kan doen is ‘m opzoeken, vragen hoe het gaat en een lift aanbieden naar de pits. Geen letsel, een vies pak is alles wat hij eraan over houdt. Maar ik ben wél een ronde verder!

De tweede race verloopt voorspoediger. Minder spectaculair voor het publiek, maar wel spannender. Ronde na ronde liggen we vlak bij elkaar, totdat het me eindelijk lukt net een voorsprong te nemen. En dan nog te blijven rijden voor wat ik waard ben, want ik voel de hete adem van mijn tegenstander in mijn nek. En warempel…. Ik heb de voorrondes overleefd! En daarmee ook direct mijn doel gehaald, want hoewel het niet tot een direct handgemeen is gekomen, zijn mijn Vlaamse en Nederlandse collega beiden al gesneuveld
Het Grote Moment oftewel 'hoe je dus niét de bocht moet nemen'

Je ziet 'm denken 'ik heb 'm nog, ik heb 'm nog, ik heb 'm..... ah fuck'
in de voorrondes. Geen zinderende landsfinale dus, maar wel de eer de Beste Nederlander van Faak te zijn. Pak die maar in!

 Dat is dan ook wel zo’n beetje het hoogst haalbare. Nu volgt de ware slachting, de afvalrace die uiteindelijk slechts de snelste vier over houdt voor de zinderende finale. Tijd voor slachting. En die begint al direct de volgende ronde als ik tegen de Razende Spanjaard mag. Weliswaar loot ik polepositie, maar Razende Spanjaard is zo snel dat ik dat voordeel wel tot aan de eerste bocht kan uitbuiten. Maar ik heb wel de beste plek in het stadion en kan zo zien hoe hij het in hemelsnaam voor elkaar krijgt. Goed… daar word ik dus niet echt veel wijzer van, maar toch. Wat nog het meeste opvalt is hoe weinig, of relatief weinig, hij op me uitloopt. Natuurlijk wint hij met overmacht, maar ik mag met geheven hoofd de arena verlaten, zó groot is mijn achterstand dan ook weer niet. De les geleerd. Door een bliksemschicht. Ach, niks oneerbiedigs aan verliezen van zo'n tegenstanderWel verloren en dus is het klaar… dénk ik. Dat je niet altijd moet geloven wat je denkt blijkt maar weer, als ook de ‘tweede plaatsen’ nog een keer tegen elkaar mogen. En ik de Japanse Furie tegenkom.  

Als we ergens nog op moeten wachten is het de titanenstrijd tussen Spanje en Japan, hun stijlen kunnen niet verder uit elkaar liggen. Wat iedereen wil weten is wie van de twee daar het beste mee omgaat. Maar dan zal ik toch eerst mijn race moeten rijden. De Rappe Japanner doet zijn naam eer aan en rijdt een onwijs cleane race. Ik doe wat ik kan, maar ben totaal geen match voor de strijder uit de Oriënt. Geeft niks, ik heb m’n best gedaan en kan met geheven hoofd de arena verlaten. Nu is het aan de echte kampioenen om het af te maken.

Zoals verwacht is de race tussen Spanje en Japan een waanzinnig mooie strijd en uiteindelijk zijn beide heren snel genoeg om in de finale te staan. De twee reservemachines worden het startgeld opgereden en de vier man sterke finale kan beginnen. Meer rondes, meer mensen, meer spektakel. En een verrassende uitkomst. Want die hoofdprijs… die gaat niet naar de winnaar, maar naar degene met de snelste rondetijd. Dat betekent dus mogelijk een andere strategie, maar als eenmaal de vlag valt zijn er toch gewoon vier man aan het vechten voor de overwinning. Die gaat uiteindelijk naar Italië en hun Supermotorijder, maar de grote prijs, de motor zelf, gaat naar mijn grote Spaanse vriend. Met voorsprong de oudste van het stel, maar sneller dan wie dan ook. De tijdwaarneming liegt niet, er is geen ontkomen aan. Een van de allergaafste Street Rods van het moment gaat verdiend naar Spanje. En wie weet komen we ‘m nog eens tegen…

Daar istie dan hoor, onze Spaanse vriend. En zijn nieuwe motor. Wordt nog gewassen, dan gaat er een postzegel op.

Kortom, twee onvergetelijke dagen European Bike Week, maar niet zoals je zou verwachten. Zijn we verkocht? Absoluut. Gaan we nog meer flat tracken? Heel waarschijnlijk. Inmiddels staat m’n eigen CB500 ook weer op z’n twee wielen. Inclusief nieuw zitje en nieuwe achterschokbrekers, banden zijn onderweg en die voorrem is heel, heel snel losgeschroefd….