Uit de praktijk test: Nankang Rodiac WF-2

dat wil zeggen met de nodige tik- en taalfoutjes, is de uitstraling van de Nankang brochure in ieder geval conform verwachtingen. Op wat onvolkomenheden na komt de folder toch best hedendaags over. Afgaand op de beschrijving van de banden had het een brochure van een gerenomeerd merk kunnen zijn. Zo heeft Nankang bij de Rodiac WF-2 de voor- en achterband voorzien van twee verschillende rubbercompounds, verdeeld over drie vlakken: zacht van buiten en hard van binnen. Het karkas van de band is opgebouwd met een naadloos staalomwonden karkas, ofwel een Jointless Space Belt dat kortweg JSLB wordt genoemd. Waar kennen we die afkorting toch van?

Volgens Nankang heeft de Rodiac WF-2 een 'excellente' shock-absorptie, temperatuurcontrole en een veilige handeling op hoge snelheden. Daarnaast zorgt het zogenaamde 'semi-stick' rubbercompound ervoor dat het rubber sneller opwarmt, waardoor je dus moet kunnen rekenen op goede grip binnen afzienbare tijd. Aan de folder zal het dus niet liggen, maar op het eerste gezicht zien de banden en het profiel er in ieder geval prima uit. Voor zover dat waarde heeft.

Wat de boer niet kent...

Om de banden in een korte tijd zo grondig mogelijk aan de tand te voelen reizen we via de Belgische Ardennen naar het kleine, maar o zo leuke Circuit Jules Tacheny in Mettet waar we uit zullen gaan vinden of Taiwanees rubber en Belgisch asfalt een goede combinatie is. Deze test is zeker niet de eerste bandentest, maar wel de eerste op een totaal onbekend bandenmerk en dus één van de spannendere. Waar de nuchterheid dicteert dat ook dit rubber gewoon rubber is dat op z’n minst enige mate van grip zal bieden, jagen spookbeelden van afbrokkelend en scheurend rubber, gevolgd door high- dan wel lowsiders - de dagen voorafgaand aan deze test door mijn grijze hersenmassa. Gevalletje wat de boer niet kent of logische zelfbescherming?

Hoewel de Rodiac WF-2 de eerste kilometers tot Mettet geen verkeerde indruk op me hebben gemaakt gaan de eerste rondjes op de korte omloop met karakteristieke Corckscrew bocht nog niet op haren en snaren. Met een opdrogende baan zijn de omstandigheden niet perfect, maar de zon staat wel hoog aan de hemel en de temperatuur is met 25 graden warm genoeg. Op de vochtige baan en met een gemiddeld tempo geven de banden in ieder geval geen krimp en is er voldoende grip aanwezig.

Wat wel opvalt is dat de 180 mm brede achterband smaller aandoet dan normaal, of in ieder geval dan wat we gewend zijn: de band lijkt niet heel veel breder dan de velg. De gedachte achter deze opbouw is volgens Nankang dat dit in combinatie met zeer zacht rubber onder hellingshoek juist leidt tot een groter contactvlak. Dat moeten we dan maar aannemen, in de praktijk is deze 'korte ronding' in ieder geval goed merkbaar. Het lijkt een levendig en snel sturend geheel op te leveren en het gevoel in de achterband is vanaf moment één goed. Of dat dan komt door het grotere contactvlak zoals Nankang beweert is moeilijk te staven, maar mijn vertrouwen in het Taiwanese rubber is na de eerste sessie al enorm gegroeid.

Bij aanvang van sessie twee zijn de eerste twijfels in ieder geval weggenomen. De banden staan op een circuitspanning van 2.10 voor en 1.9 achter, de baan is inmiddels opgedroogd waardoor het gas met veel vertrouwen wordt opengedraaid. De eerste paar (opwarm)ronden reageert de achterband wel heel erg levendig op input van gas en stuur en is het gevoel een stuk minder dan aan het eind van de eerste sessie, maar naarmate de temperatuur in de band stijgt lost het probleem zich vanzelf op. Daarna duurt het niet lang meer voordat beide kneesliders, gelukkig niet tegelijkertijd, over het asfalt schrapen. Na afloop van de tweede sessie beginnen de banden echter wel duidelijk te tekenen. Niks alarmerends, de band is gelijkmatig en netjes aan het slijten, iets wat je van elke sportieve motorband mag verwachten tijdens dit soort omstandigheden.

Door de kurkentrekker

Mettet's pitstraat komt uit op het einde van het rechte stuk dat wordt gevolgd door een lange doordraaier naar links met een dubbele apex. Kom je niet net uit de pitstraat, maar aangevlogen vanaf het rechte stuk kan je hier flink laat in de ankers om de motor pas op het laatste moment om te gooien. Voor de Rodiac WF-2 betekent dit dat vooral de voorband het voor z'n kiezen krijgt en blijft krijgen. De linkerbocht wordt namelijk gevolgd door weer een linkerbocht. Als je de eerste goed aanstuurt en combineert met deze tweede bocht kan je de combinatie bijna rijden als een bocht met drie apexen, wat één oneindig lange linkerbocht tot gevolg heeft. Hierna volgt de eerste chicane waarna het gas heel even open gegooid kan worden. Op de Tuono betekent dat volgas tot in de vier en remmen net voordat de toerenbegrenzer ingrijpt. Terug naar het tweede verzet, volgas tot in de toerenbegrenzer en opmaken voor dé bocht; de 'Corkscrew' van Mettet, kicken!

De kurkentrekker blijkt naast verdomd leuk een test voor met name de voorband. Links de bocht in kan de voorband door het 'wegvallende' asfalt potentieel z'n grip verliezen, om deze grip aan het eind van de afdaling in een bocht naar rechts dubbel terug te krijgen. Mooie ervaring en niet vaak een bocht gezien die op zo veel verschillende manier is in te sturen! Na de Corkscrew kan je even vol in het gas om daarna weer hard af te remmen voor een scherpe linker, weer een test voor de voorband en dus wéér de linkerkant. Nu weer vol op het gas een glooiende linkerbocht in waar je, als je durft, het gas er volop kan houden. Na de bocht wederom vol in de anker voor een volgende scherpe, jawel, linkerbocht het rechte stuk op. Klein, maar fijn, dat Mettet en een meer dan goede plek om een set banden flink te grazen te nemen.

Onbekende naam, veel grip

Afgezien van het feit dat de achterband om een lange opwarmtijd vraagt is er in de vierde sessie nog maar weinig over van mijn scepsis. Waar de eerste twee sessies met de nodige terughoudenheid werden aangepakt is het nu tijd om grenzen op te gaan zoeken. Niet omdat het moet, maar omdat de Nankang's me het vertrouwen geven dit met gemak te kunnen doen. Ik blijf mezelf misschien herhalen, maar des te meer rondjes ik met de Nankang’s op Mettet afleg, des te meer besef ik me hoe perfect dit circuit voor een bandentest eigenlijk is. De start/stop layout met bochten waar tot aan de apex kan worden geremd, krappe én snelle bochten, een recht stuk dat lang genoeg is voor een topsnelheid van boven de 200 km/u en uiteraard de legendarische mini-Corckscrew. Met name de bocht in remmen om deze vervolgens weer maximaal uit te vlammen is een van de sterke punten van Mettet en de Nankangs laten het allemaal goed toe. Sterker, als je gaat pushen leveren de banden een portie grip waar je u tegen zegt. Je kunt het asfalt bijna lezen, de 'communicatie' tussen band en asfalt is gewoon goed. Hierdoor is ook goed aan te voelen waar de grens ligt.